Peygamber Sevgisi

Peygamber sevgisi bambaşkadır… 1970'de Afganistan'ın Suudi Arabistan sefiri, Sadık bey isminde bir zat vardı. O gün, hariciye, dış işleri Cidde'deydi. Sık sık Medine-i Münevvere'ye gelir, her geldiğinde kütüphaneyi ziyaret ederdi. Peygamber sevgisi hususunda çok güzel şiirler yazardı. Komünistler vurdular, şehid oldu. Allah Rahmet eylesin. Bize şefaat etsin İnşaallah. Gayesinin, davasının, imanının uğrunda Komünizme razı olmadı; "Komünizm demek Allah'ı inkâr demek, İslam'ı inkar demek. Böyle bir idarenin memleketimde hâkim olmasını istemem" dedi, vurdular.

Bir gün kütüphaneye geldi; "Sefir bey, gene şiir var mı?" dedim. "Var" dedi. "Bu şiirde bir beyit var, ağlayarak yazdım, hala da ağlayarak okurum. Hangi beyit olduğunu anlayabilirsen senin şair olduğunu tasdik ederim" dedi. "Görelim Sefir Bey" dedim. Verdi, okudum. Dedim ki; "Beyit kendi ağlıyor. Bunu anlamak için şair olmaya lüzum yok ki., beyit kendisi ağlıyor."
Şiirin başlığı şu idi; "Kâbe ile Hasbıhal." Sefir, Kâbe ile konuşuyor: "Ey Kâbe! Dünyada bu kadar renk var. Beyaz, sarı, pembe, kırmızı, yeşil, eflatun, mavi vs. bütün bunların içinden niçin sana siyah rengi tercih etiler de, senin örtün niçin siyahtır ey Kâbe."

Kâbe cevap veriyor; "Ey Şair! Benim derdimi eşeleme. Ben siyahlar giymeyeyim de kim giysin? Sevgilim Muhammed Mustafa burada doğdu, Peygamberlik burada geldi kendisine. Mekkeliler bu dini yaymaya imkân vermediler de, Mekke'yi bırakıp Medine'ye gitti. Ona yanar dururum. O günden beri ben sevgilimi kaybettim. Sevgilim beni bıraktı. Onun için bana "siyah örtülü beytullah" derler, Medine'ye de "yeşil kubbeli Medine-i Münevvere" derler."

…Allah cümlenizden razı olsun. Hoş geldiniz, sefa geldiniz. Rabbim kabul eylesin İnşaallah…

İslam'a hizmette fedakârlık ölçüsü
…Efendim, bir gün Mısır'da talebeyiz, Cami ül Ezher'de… Türkiye'den, Yugoslavya'dan, Arnavutluk'tan bazı arkadaşlarla beraber son Osmanlı şeyhülislamı Mustafa Sabri Efendi'nin devlethanesindeyiz. İslam, hizmet, cihad, gayret, çalışma… Bunlardan bahsedilirken, şeyhülislam hazretlerinden şöyle bir söz çıktı; "Çocuklar! Garip kalan dava bugün öyle fedakârlar ister ki; dava uğrunda, İslam'a hizmet uğrunda, İslam'ı yaşatmak ve İslam için yaşama uğrunda değil dünyasını, ahiretini bile fedaya hazır olurlar."
Bu kelime tuhaf geldi bana. Dedi ki; "İçinizden bazıları bu nasıl bir söz yahu? diyebilirler. Haklıdırlar da. Ashab-ı Kiramdan misal verirsem, susarlar. Beni haklı görürler."

Şu kıssayı anlattı, hepinizin bildiği: Sahabe-i kiramdan Hanzale isminde bir genç evlenmişti. Güvey, gusülhaneye girecek, yıkanacak, boy abdesti alacak. Medine sokaklarında bazı sesler duyuluyor, kulağını verdi: "Resulullah Uhud'a hareket etti. Allah ve Resulünü seven, Resulullah'a tâbi olsun. Eli kılınç tutan, savaşa iştirak etsin" diyordu münadiler.
Hanımına dedi ki; "Hanım elbisemi ver, giyiniyorum ben"

"Hanzale yıkanmadan nereye gidiyorsun sen?"

"Resulullah gitmiş, dayanamam ben" diyor. Çıktı, gitti, o gün şehid oldu. Harpten geldiler. Peygamber-i Zişan efendimiz(SAV) annelerimize dedi ki; "Yahu, Hanzale'nin hanımını, gelin kızımı taziyeye edin. Bir de şunu sorun; "Hanzale evden nasıl ayrıldı kızım?" deyin.

Gelirler; "Kızım Resulullah'ın selamını getirdik. Taziye ediyor. Yalnız şunu soruyor; "Hanzale evden nasıl ayrılmış?" diyor. Onlar böyle deyince kadın ağlamaya başladı: "Sormayın bunu. Hanzale cünüp gitti. Hanzale cünüp gitti Hanzale cünüp gitti" diye…

Gelirler, Peygamber-i Zişan'a(ASM) arz ederler. Der ki yüce peygamber; "Eyvah! şehid yıkanmaz. Gözümle gördüm. Arş-ı azamdan melekler indi, Hanzale'nin cenazesini yıkıyorlardı."

…Şeyhülislam bunları söyledikten sonra şöyle dedi; "Yavrum! Ashab-ı Kiramın imanı bu! Onlar böyle inandı İslam'a…"

"Farz oldu mu?"
…Bizzat dinlediğim bir şeyi de nakledeyim… Tahiri abi(*) vardı. Yazısı güzeldi, çok risale yazdı o. 1947'de ilk defa tayyareyle hacılar geliyor. (**) "Aşir efendi caddesinde Nazif Çelebi'yi gördüm dedi. "Tahiri ağabey! Acente oldum. Üç kişilik kontenjanım var, hacca götüreyim seni" dedi.

Abdülvahid Mutkan: -Amcaoğluydu onlar.
-Öyle mi? Allah…
-Fakat onların soyadları farklı. Tahiri abi de Çelebi yaptırmak istemiş. Demişler; "Çelebilik, melebilik kalktı şimdi. Mutlu demişler ve onun soyadı öyle kalmış."

-Ali Ulvi Bey; "Nazif bey!" demiş, "Ben hocama sormadan karar veremem. Üç gün bana müsaade eder misin?"

Üstada geldim; "Üstadım, ben hacca gidiyorum "dedim.

Büyük insan, demiş ki: " Maşallah… Tahiri Hacc farz oldu mu sana? Eğer farz olduysa, hocaya sorulmaz farz… Yoksa gezmeye mi gidicen?"

Hocadan hocaya mesele nasıl değişiyor. Âlimden âlime görüş nasıl değişiyor. "Tahiri, risale yazıyorsun. İnkârdan, küfürden kurtarıyorsun gençleri yahu! Kur'an yazısını öğretiyorsun sen Tahiri. Nereye gidiyorsun Allah aşkına? Cennette yalnız başına sıkılırsın. Cennete Müslüman kazandıracaksın Tahiri!"
Evet… Maksadı insanlığı kurtarmak, öyledir…

Notlar:

* Tahiri Mutlu: 1900 yılında Isparta nın Atabey kazasında doğdu. Bediüzzaman'ın yakın talebelerindendir. 1943'de Denizli, 1949'da Afyon hapislerinde Bediüzzaman'la birlikte bulundu. 1977'de vefat etti. Allah rahmet eylesin.

**Daha önce CHP idaresi tarafından Hacca gitmek men edilmişti.