“Dua kalitesine, frekansına göre ruh ve beden üzerinde tesir yapar. Duanın frekansını ve belli ölçüler içinde şiddetini tanımak kolaydır. Duanın değersiz ve çok defa bazı düsturların şuursuz okunmasından ibaret kaldığı zamanlarda bile, davranış üzerinde bir tesiri olur. Kudsiyet ve ahlak duygusunu aynı zamanda kuvvetlendirir.

İsbat edilmiş gibidir ki, fikri ve zihni gelişmeleri eşit olanlar arasında karakter ve ahlaki değer, ara sıra dua eden kimselerde bile, etmeyenlere nazaran daha yüksektir.

Dua, alışkanlık haline geldiği zaman tesiri çok berraklaşıyor. Sanki şuurun derinliklerinde bir ışık yanmıştır. İnsan kendini olduğu gibi görür. Egoizmini, hırsını, hatalarını, gururunu keşfeder. Ahlaki vazifelerini yapmaya hazırdır. Fikri ve zihni tevazuu, olgunluğu kazanmaya çalışır. Böylece o insanın önünde iyilik saltanatının kapıları açılır. Yavaş yavaş ruhi bir sükûna kavuşur; asabi ve ruhi faaliyetlerine bir ahenk hâkim olur. Fakirliğe, iftiraya, kadere karşı büyük bir sabır kazanır. Ölüme, hastalığa, ıstıraba, yakınlarının kaybına azim bir tahammül gösterir.

Duya koyulmuş bir hastasını gören hekim sevinebilir. Duanın doğurduğu huzur, tedavide kuvvetli bir yardımcıdır.”

(A.Carrel-Dua-s:20)

Kaynak: Büyük Dua Kitabı-Prof. Dr. Cemal Sofuoğlu-Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları-Ankara–2006