HZ. ÖMER’İN BİR ÖNGÖRÜSÜ

Abdullah İbn-i Abbas der ki; “Bir gün Ömer’in yanına vardım. Kendisini gamlı ve düşünceli gördüm. Dedi ki; “Hilafet meselesi hakkında ne yapacağımı bilmiyorum. Kalkıp oturuyorum. Bu babta mütehayyirim.”

Dedim ki; “Ali’ye meyil ve rağbetin var mı?” Dedi ki; “Ali bu işe ehildir. Fakat, mizacında biraz mizaha meyil vardır. Ve benden sonra o halife olursa, muhakkak ki sizi bildiğiniz Hak yoluna sevk ve teşvik eder düşüncesindeyim.

Dedim ki; “Osman hakkında reyin nedir?

Dedi ki; “Onu halef bıraksam İbn-i Ebi Muayt’ın oğlunu insanların başına bela eder. Arap da ona(Hz.Osman’a) iltifat etmez olur. Nihayet kendisinin boynu vurulur. Vallahi ben onu halife seçsem öyle yapar, Arap da böyle yapar.”

Ahmet Cevdet Paşa diyor ki; Yani, Osman halife olursa, ana bir kardeşi olan Velid bin Ukbe bin Ebi Muayt’ı istihdam eder. Arap da onun bu gibi adamları ileri geçirmesinden nefret duyarak ve nihayet kendisinin katline sebeb olur demektir. Bu da Hz. Ömer’in bir kerametidir ki, aynıyla zuhur etmiştir.

“MEMURLARIM ARASINDA MÜNAFIK VAR MI?”

Bir gün Hz. Ömer, Resulullah’ın sır katibi ve münafıkları kendisine gizlice haber verdiği Hz. Huzeyfe’nin önüne çıkmış, ona bütün samimiyetiyle şu soruyu sormuştu; “Allah aşkına söyle, Resulullah’ın sana haber verdiği münafıklar arasında ben de var mıyım?”

Bu kanı donduran sual karşısında Hz. Huzeyfe gözyaşlarına boğulmuş ve güçlükle “hayır” cevabını verebilmişti.

Bir başka gün koca halife şu soruyu yöneltti Hz. Huzeyfe’ye; “benim memurlarım içinde münafık var mı?” o da “evet, biri var” deyince “o kimdir” diye sordu. Huzeyfe(RA); “Kim olduğunu söylemem” dedi. Lakin Hz. Ömer’in ilhamen o zatı keşfedip, görevine son verdiği mervidir.

BİR MÜSLÜMANIN ÖLMESİNE KARŞILIK..

Enes Bin Malik diyor ki; “Ömer bin Hattap bana;

-Bir şehri kuşattığınızda ne yaparsınız diye sordu. Ben;

-Deriden bir zırh giydirip bir adamı şehre göndeririz dedim.

-Ya o gönderdiğiniz adam taşa tutulursa?

-O zaman ölür” dedim. Bunun üzerine Ömer şunları söyledi; “Hayır, sakın böyle yapmayın. Nefsim yed-i kudretinde olan Allah’a yemin olsun ki, bir Müslüman’ın ölmesine karşılık, içinde dört bin asker bulunan bir şehrin feth edilmesini istemem.”

İDARECİDE ARANILAN MÜHİM BİR VASIF

Hz. Ömer hilafeti zamanında vali olmak üzere atayacağı bir şahsı çağırmış, onunla yapacağı işler hususunda görüşüyordu. Tam bu sırada içeriye küçük bir çocuk girdi. Hz. Ömer konuşmaya ara vererek hemen çocuğu kucaklayıp, yanaklarından öptü ve yanına oturttu.

O zat;

“Ya emirel müminin oğlunuz mu?” diye sordu.

“Hayır” dedi halife hazretleri, “Babası gazada şehid düşmüş bir öksüzdür.”

Adam şaşa kaldı: “Sen böyle yabancı bir çocuğa sevgi gösteriyorsun. Halbuki benim üç çocuğum var. Hiçbirini böyle öpüp kucağıma almadım.”

Bu sefer hayret sırası Hz. Ömer’e geldi; “Öyle ise, evladına şefkati olmayanın, Allah’ın kullarına da şefkati olmaz. Bu itibarla, sen oraya vali olamayacaksın.”

KAYNAKLAR

1-İslam Ahlakı-M. Yaşar Kandemir- Nesil Yayınları-İst-1979

2-Kısas-ı Enbiya, cilt:1- Ahmed Cevdet Paşa-Bedir Yayınevi- İst-1966