Bâd-ı hazân esti bağlar bozuldu,

Gülistânda katmer güller mi kaldı?

Şecerler kırıldı, bârlar üzüldü,

El atacak dahî dallar mı kaldı?

 

Bir sel aldı sahrâları bürüdü,

Ağaçlar kurudu, kökler çürüdü,

Erler yüreğinde yağlar eridi,

Hasb-i hâl edecek kâller mi kaldı?

 

Bozuldu dünyanın bâğ u bostânı,

Zâğ-ı siyeh yaktı bu gülistânı,

Bülbüller okusun dertli destânı,

Elvân nakış, keşmir şallar mı kaldı?

 

Er olan eridi yaÄŸ gibi gitti,

Şîr-i nerler zîr-i türabda yitti,

Serviler yerinde mugaylan bitti,

Petekler söndüler, ballar mı kaldı?

 

Ebnâ-yı zemânın gaflet serinde,

Oynarlar, gülerler yerli yerinde,

Saâdet, hidayet binde birinde,

Helâki fark eder haller mi kaldı?

 

Er olan çekildi çıktı aradan,

Her biri mahvoldu gitti sıradan,

Gazab etti âlemleri yaradan,

Mübtela olmamış iller mi kaldı?

 

Dillerde kalmamış hidayet nûru,

İslâm’ın kalmamış kalbde süruru,

Kurban olur İslâm bulsa kubûru,

Lutfî, Hak söyleyen diller mi kaldı?

Alvarlı Hace Muhammed Lütfi

Hülasat-ül Hakayık adlı divanından.