Fethiye, harika güzellikleri, samimi ve sevgi dolu insanları ile Anadolu’muzun çok şirin yörelerinden biridir. İlk hava şehitlerimizden Fethi Bey’in adı verilmiştir. Eski adı Telmesos olup, Likya Krallığı’na bağlıydı.

2001 yılında emekli olmuştum. Oğlum da aynı yıl buradaki yüksek okulu kazanınca bu güzel ilçeye yerleşmeye karar verdik.

Tolgayı, Fethiye’de bir dershanesinde coğrafya derslerine girdiğim yıl tanımıştım. Arkadaşları ona Çılgın Tolga derlerdi.

Bir gün, üniversiteye hazırlık yapan öğrencilerle etüt yapıyorduk. Yan taraftaki sınıftan gürültü geliyordu. Çıktım baktım. Üç kişilerdi. Hararetli, hararetli bir şeyler konuşuyorlardı. Beni görünce sustular. Etüt için kendi sınıfıma girince tekrar tartışmalarına devam ettiler.

Teneffüs zili çalınca yanlarına gittim. Özür dilediler. Dertlerini sorunca;

“-Öğretmenim, ana sınıfından beri okula gidiyoruz. Bitmek bilmez sınavlara giriyoruz. Kazanırsak üniversitede de devam edecek. Hatta bitince KPSS ve buna benzer birçok sınav bizi bekliyor. Ömrümüzün yarısı gitti. Bıktık… Hayat bu ise, gerçekten çekilmez. Ne olur yardım edin dediler…

- Evet bu bir bakış açısıdır. Böyle bakarsanız, öyle görürsünüz. “Cama bakarsanız üstündeki toz ve lekeleri, camdan bakarsanız, arkasındaki dünyayı görürsünüz.” Çocuklar, bizler sonsuz bir hayata inanıyoruz. Öyleyse ömrümüzün tamamı kaç yıl olursa olsun, bize vaat edilen hayatın yanında hiçtir. Kaldı ki okullarda geçen hayat, faydalı bilgilerin kazanıldığı yerlerdir, demiştim.

Gitar çaldığı için sağ el küçük parmağının tırnağını uzattığını söyleyen Cumhur söze girdi;

-Yani hocam öldükten sonra dirilecek miyiz?

-Elbette dirileceğiz. Altı milyar insan, sayısız hayvan uyuyup uyanıyor. Hem de kaç yıldır. Ölümün küçük kardeşi olan uykunun ölümden ne farkı var? Sonbaharda ölüp, kışın beyaz kar kefenini üzerlerine alan bütün tohumlar ve ağaçların iskelete benzeyen dallarının, baharda nasıl dirildiğini biliyoruz. Kış uykusuna yatıp kalkan hayvanları düşünün. Hiç yoktan ALLAH (CC) tarafından yaratılan insanın, öldükten sonra yeniden yaratılması O’na güç gelir mi?

O zamana kadar sessiz kalan Müge de söz aldı;

-O halde ALLAH’A da inanmamız gerekir dedi.

 -Tabiî kızım. Şu ders yaptığımız binayı bile yapan varsa, coğrafya dersimizde öğreniyoruz; Bir saniyede 30 km hızla güneşin çevresindeki yörüngesinde yol alan, denizleri, dağları ve sayamayacağımız kadar özellikleri bulunan dünyamız sahipsiz olur mu? Diğer gezegenleri, güneşimizi ve galaksileri elbette yaratan biri vardır.

Bu arada Tolga kulağındaki küpesini eliyle saklamağa çalışarak yüzüme baktı.

- Hocam belki inanmayacaksınız ama bizim evde Kur’an var ve ben okumasını biliyorum dedi.

- O nasıl söz oğlum. Biz hepimiz müslümanız. Annemiz babamız da öyle. Bu ülkenin çocuklarının Yüce Kitaplarını okuması kadar normal bir şey olamaz dedim.

Çocuklar teşekkür ederek;

-Denememiz kötü gitmişti, bunalmıştık. Sizi de rahatsız ettik. Özür dileriz deyip, tekrar buluşmak üzere ayrıldık.

Kendilerini ifade edişleri farklı da olsa onlar bizim evlâtlarımız, canlarımız ve geleceğimizdirler. Lütfen onlara sahip çıkalım..

20/ 10 / 2008

HİLMİ ARKIN

NOT; Yazımızdaki gençlerin gerçek isimleri onları incitmemek için buraya alınmamıştır.