Yunus Emre:

 “Beni bir dağda buldular,

Kolum kanadım kırdılar.

Dolaba layık gördüler,

Onun için inilerim.

Ben bir dağ ağacıyam,

Ne tatlıyam, ne acıyam.

Ben Mevla’ya dûacıyam

Onun için inilerim.”

Diyerek, bir ağacın iniltisini bize duyuruyor.

 “ Sordum sarı çiçeğe benzin neden sarıdır?

 Çiçek eydür derviş baba ahım dağlar eritir” diyerek, sarı çiçekle konuşur ve onun da ahları ve vahları olduğunu haber verir.

Rabbimizin: “Yedi gök ve yerdekiler bu ikisindekiler Onu tesbih ederler. Onu hamd ile tesbih etmeyen hiçbir şey yoktur. Ancak siz onların tesbihini anlayamazsınız. Şüphesiz o Halim’dir. Ğafur’dur. ( İsra 44) ayeti er Rahman suresindeki “Otlar ve ağaçlar (Allah’a) secde ederler.” Ayeti şairlerimizin kulağını hem insanlara, hem tabiata hem Kur’ana çevirmesine sebep olmuştur.

Yakında ilim adamları koparılan bir yaprağın veya çiçeğin, kırılan bir dalın çığlıklarını bize dinletirse biz şaşmayız. Ayetler hadisler ve bu yolda yürüyen şairler bizi hazırladılar.

Koyunların kurban edilirken akan kanına acıyanlar, buğday tanesinin tonlarca ağırlıktaki taşın altında ezilirken çıkardığı sese niçin kulak vermezler. Akıtılan kan’a acırken akıtılan un’a niye bakmazlar.

Dağlara çıkıp aslanlarla ceylanlar arasına engel olmazlar. Denizlere dalıp balinaların bir günde yuttuğu binlerce balığa sahip çıkmazlar. Eğer her balık yumurtası balık olsa ve balıklarda yenmese deniz leş haline dönüşür, dünyada durulmaz olurmuş. Öyle ise orta yol nedir? Orta yol Rabbin koyduğu kurallardır.

Bakara 29. Ayette yeryüzündekinin hepsinin bizim için yaratıldığını haber veren Rabbimiz, A’ raf suresinin 31. ayetinde: “Yeyiniz, içiniz, israf etmeyiniz. Çünkü O Allah israf edenleri sevmez” buyurmuş.

Koyun da, un da çiçek de, ağaçtaki dal da israf edilmeyecek. Kurbana karşı olan, bir gün sığır, koyun ve keçilerin eğer kesilmezlerse dağı taşı dolduracağı, mahalle aralarında hastalanıp, ölüp hastalık saçacağı, Hindistan inekleri gibi devlete ve millete sorun çıkaracağını da hesap ettiklerinden “hayvanlar emeklilik yaşına gelince kesilsin” diyor. O yaşı kim belirleyecek? Sonra ten yaşlanır ama can yaşlanmaz. İki yaşındaki deve veya tosun kesilince acır da yirmi yaşındaki inek veya öküz acı duymaz diye bir şey yok. Can yönüyle karıncayla fil arasında fark yok. Hamsi ile balina arasında can yönüyle hiçbir fark yok.

Karadenizli bir balıkçının ağında yakalanan hamsi sayısı bütün Türkiye de kesilen kurban sayısından fazla. Onlar da can taşıyorlar. Herkes kendi mantığıyla hareket ederse altı milyar fikir ortaya çıkar.

Ama bütün akılları yaratan Rabbin emirleri ve Resulünün uygulamaları doğrultusunda akılları yürütürsek birlik meydana gelir.

Öyle ise buyursun, Müslüman, hür mukim olan kişi nisap miktarı servete sahip olursa kurbanını kessin.

Kestiği kurban devede beş yaş, sığırda iki yaş, koyun ve keçide bir yaştan aşağı olmasın. Kuzu altı aydan fazla olur ve görüntüsü annesi gibi olursa kurban olur.

Zilhiccenin onuncu, on birinci ve on ikinci günlerinde yani bayramın birinci günü bayram namazının ardından üçüncü günün gün batımına kadar kurban kesilebilir.

Hiçbir çiçek diğerinin aynı değildir. Hiçbir ibadet diğerinin aynı değildir. Onun için kurban kesmeyip te kurbanlık hayvan ağırlığında altını fakirlere dağıtsa büyük sevaba girer ama kurban kesmiş olmaz. Hem kurbanımızı keseceğiz. Hem de yardımımızı yapacağız.

Mahmut Toptaş-

Milli Gazete, 17/12/2007