Kur’an üzerine, sünnet üzerine yapılan tartışmalar, velezzalin veya veladdallin münakaşaları, tatbik edilmeyen ahkamın münakaşası, bozgun dönemlerinde, sünnete muhalefetle üzerimize çöken zilletin altında dizlerimiz üstünde emeklerken yapılan çekişmelerdir.

Osmanlın enkazının altında kalan iki âlimden biri olan Mustafa Sabri Efendi, kitabında Zahid Kevseri’den bahsederken “Birimiz cebri olduk diğerimiz mutezile olduk” der.

Çöküntünün açıklamasında herkes ayrı şeyler düşünür, ayrı reçeteler getirir.

Yedi renkten oluşan bir tablo süratle çevrilirse tek renk görünür. Durdurulursa yedi renk görünür.

Beyni ve bazusu durdurulan Müslümanlar da yedi renk halinde belirdiler. Her renginde kendine göre tonları yetmişi geçti.

Bunları birleştirmenin anlamı yok. Birleştirilirse çamur olur. Ayrı ayrı dursunlar, tek renk görünen güneşten kendi yaratılışına göre moru alan menekşe, kırmızıyı alan lale, beyazı alan gül gibi ayrı dursunlar, ama aynı yerin yansıtıcısı olsunlar.

Kemanın telleri gibi ayrı ayı dursunlar, ama aynı nağmeyi söylesinler. Ayrı zaman ve mekanlarda ayrı ayrı öterlerse, işte o zaman, biri la makamından diğeri illa makamından dem vurursa kargaşa başlar.

Birisi “Kara kaplı” kitapla Müslümanların gönlünü karartır, kitap ve sünnete giden yolu kapatırsa, öbürü de Kur’an’dan başka her şeyi inkara kalkabilir.

 Biri uydurma hadislerle milyonlarca insanı morfinlerse, öbürü hadisi reddedebilir. Şaraba kızıp üzüm bağını yakan herife döner.

Âlimim diyen, “Kütüb-ü Sitte” (önemli altı hadis kitabı)yi okuyup okuttuktan sonra Ebu Cehil’e yardıma devam ederse, öbürü kabahati Kutübü Sitte’de bulup onları Ebu Cehil’e, Ebu Cehil gibi karşı koymaya çalışır.

Altı tane silahı sırtında taşıyan merkebi canavar yerse kabahat mavzerde değildir.

Ebu Cehil’in, Ebu Süfyan’ın (r.a.), Ömer’in (r.a.) rahatlıkla anladığı “Kur’anı Kerimi anlamak için yetmiş tane ilim dalını bilmek gerekir. Onları bilmeden anlamaya kalkan … olur” diyenlere karşılık, “hiçbir ilim dalına hacet yoktur” diyenler çıkar.

Kur’an-ı Kerim’in Türkçe tefsirleri yapıldı. Kutübü Sitte’nin (Buhari, Müslim, Ebu Davud, Tirmizi, Nesai, İbnü Mace’nin) terceme ve şerhleri yayınlandı.

İhyau Ulumiddin’i Fatih Camii’nde okutan birkaç kişi kalmışken, terceme edildikten bu yana yüz binin üzerinde satış yaptı.

Allah’a hamdolsun ki kitap ve sünnet bütün insanımıza mal oldu.

Çok değerli hocalarımız sorulmayan sorulara ve hükümetlerin kendilerine sormadığı icraatlar hakkında yaptıkları açık oturumlar, sempozyumlarla verdikleri kıl kavli fetvalarla değerlerini yitirdiler ve yeni nesille aralarını açtılar.

Hâlbuki bizim ikisine de ihtiyacımız var. Arapça kılıcın kırk adını bilen, ancak, bağlı duran kılıcı görünce baygınlık geçiren hocaya da, elindekinin kılıç mı, sopa mı olduğunu bilmeyen, ama zulüm merkezlerinin bel kemiğine vurmaya çalışan gencimize de ihtiyacımız var.

İkisini bir araya getirip mıknatıslaşmalarını sağlamak gerekir.

Kırk yılda yetişen bu âlimlerimizi bir çırpıda atmak da doğru değil, kelaynak kuşları gibi görmek de doğru değil. Bu delidolu gençliğimizi mirastan mahrum eder gibi reddetmek, kötü isimler takmak da doğru değil.

Bozguna uğrayıp dağa çekilen ordu gibiyiz. Her birimiz bir sığınak bulmuşuz. Kıpırdayan her şeyi düşman zannediyoruz. İki kişimiz bir araya gelse bozgunun günahını geçirecek birini arıyoruz.

“Âlimler Allah’ın emin kullarıdır” ortaya çıkıp, kimliğini ispat edip bu ümmet-i Muhammedi(s.a.v.) Kur’an ve sünnet etrafında toplasınlar.

Mahmud Toptaş

Sünnet Müdafası

Cantaş Yayınları