Bir lokomotifin içine, üstüne ve boşluğu olan her yerine insan doldursak, eşya doldursak acaba ne kadar alır? Alsa alsa cirmi kadar eşya veya yolcu alır. Oysa bir lokomotiften beklenen bu kadar yük veya bu kadar insan taşımak değildir. Ondan beklenen taşıma kapasitesi çok daha fazladır. Onlarca vagon dolusu insan ve yük taşıması beklenir bir lokomotiften. Eğer bir lokomotif bir otobüs gibi kalkıp derse ki:

-“Ben sadece kendi içim aldığı kadar yolcu ve yük taşıyacağım.”

O zaman hem kendisine hem de taşıyacağı onlarca vagonun yolcularına ve yüklerine haksızlık etmiş olmaz mı?

İşte bir cemiyette, bir cemaatte, bir kurumda veya bir kuruluşta lider veya amir konumunda olan kişi veya kişiler sadece kendileri bizzat yapabilecekleri kadar iş yaparlarsa, başkalarıyla paylaşarak onları da devreye sokup, onları da istihdam ederek külli bir hizmette bulunmazlarsa acaba lokomotifin konumuna düşmezler mi?

Zaman ilerledi, asır değişti. Artık insanlar kendi kapasiteleri kadar değil, kurdukları iletişim, kurdukları sistem ve kurdukları düzen kadar başarılı olabiliyorlar. Kim kendisini öne çıkarıp kendisine güvenip her işi yapmaya kalkarsa, kendisini perde olmaktan çıkarıp birlikte çalışabilenlere karşı başarısız olmaya mahkûmdur.

Artık zaman “Az olsun, benim olsun” zamanı değildir. Herkes elini taşın altına koyarak birlikte yapma, yani her şeyi paylaşma zamanıdır.