Her öğretim yılı başındaki ilk dersimde öğrencilerimle tanışırım. Bilhassa anne ve babalarının ne iş yaptığını da söylemelerini isterim. Tabii çocuklar bu soruya cevap verirken, anne veya babaları ölmüşse veya birbirlerinde ayrılmışlarsa, istemeye istemeye, üzüle üzüle, kaçamaklı cevap verecek şekilde konuşurlar. Nasıl konuşurlarsa konuşsunlar, hem ben üzülürüm, hem sınıf üzülür. İster istemez bu konu üzerine biraz konuşuruz.

“Babasız, anasız olmak çok acıdır.”diye başlarız söze. “Onların değil yokluğu, var olmaları ama ayrı yaşamaları bile insana acı verir. Onların beraber olsalar bile evde geçimsizlikleri bile insanı kahreder” diye devam ederiz. Sonra da şu değerlendirmeyi yaparız:

-Değerli öğrencilerim, acılar, kederler, ayrılıklar insanlar içindir. Bunlara alışmak, bunların üstesinden gelmek, bu halde bile hayatta başarılı olmak mümkündür. Düşünün bir kez, ilk insan, bütün insanların babası Hz. Âdem anneli babalı mı büyüdü? Demek ki annesiz babasız da yaşayıp bütün insanlara baba olunabiliyormuş. Ya Hz. İsa’ya ne dersiniz? O, yeryüzünde babasız olan tek kişidir. Hatta babası yok diye annesiyle birlikte ne çileler çekmiştir. Ama bugün yeryüzünde sayısı milyonları geçen, mensubu en çok olan bir dinin peygamberidir. Hz. Musa’nın bebeklik yılları, anne ve babasının konumu bu açıdan çok önemlidir. Daha o minnacık bebekken Allah onu ırmak üzerinde bir su yolculuğuyla anne ve babasından ayırmıştır. Fakat yine aynı Allah, Firavun gibi bir zalimi ona koruyucu yapmış ve anne babasına da onun eliyle ulaşmıştı. Ya Peygamberimiz Hz. Muhammed’in yetim büyüyerek en büyük insan ve iki cihan serveri olmasına ne dersiniz?

Demek Allah insana yar olduktan sonra, anne babanın insana veremeyeceklerini bile verir. Allah yar olmadıktan sonra, anne baba olsa bile, hatta bütün dünya onun olsa bile neye yarar?

Bir Ahmet Haşim vardır şiirin zirvesinde, on iki yaşına kadar babadan ayrı yaşamış, sonra da babasına kavuşmasına rağmen maalesef bu defa da ölen annesini kaybetmiştir. Belki de onu edebiyatımızın hüzün şairi yapan bu ayrılıklardır.

Honore De Balsac’ın yazdığı “Pere Goriot” (Goriet Baba) romanı vardır. Bu romanda evlat yetiştirmesini bilmeyen sorumsuz bir babanın zavallı halleri anlatılır. İnsan bu eseri okuyunca “Böyle bir babam olacağına hiç olmasa da kişiliğimi kendi kendime bulsam daha iyidir.”diyesi gelir. Çocuğuna yapmadığını bırakmayan hatta hatta çocuklarını kendi elleriyle öldüren ne kadar çok hain baba vardır. Belki de Allah böyle baba vereceğine vermez de bizi yetim büyütür.

Bir de Hz. İbrahim’in babası Azer vardır. Putlara tapan bu baba Hz. İbrahim’in bütün irşatlarına rağmen bu yanlışından vazgeçmez. Onun ahiretteki durumunu Allah, Hz. İbrahim’e “Yaralı leş şeklinde bir sırtlan” olarak gösterir. Gösterir de bir oğul olan Hz. İbrahim dahi tiksinir.

Böyle babaların annelerin elinde büyümektense babasız annesiz büyümek, sıkıntılı ama şerefli büyümek ve yaşamak daha güzeldir.

Dünyada en büyük iki gerçek vardır. Biri, bizi bir Yaradan’ın olduğu gerçeği, diğeri de bizim bu âlemde var oluşumuz gerçeğidir. Yani biri Allah, biri biz. Diğerleri hep bundan sonra gelen aracılardır. Öyleyse aldırmayın, yetim, öksüz ve kimsesiz olduğunuza çocuklar. Ne demiş şair:

“Ne elem ne keder,

 Allahım var, yeter.”

 Çalışın, gayret edin belki de hayattaki en büyük başarılar, en büyük makamlar ve en büyük fırsatlar sizlerin olacaktır.