İNSANLAR NİÇİN PEYGAMBERLERE MUHTAÇTIR?

Ebedî hayattaki iyilik ve kötülük, orada ortaya çıkacak olan durumlar, yolu pek karanlık ve insanlar tarafından mahiyeti anlaşılamayan ebedî âlemdeki kurtuluşun nasıl olacağı hususunda, insan ruhu daimî bir merak ve heyecan içinde bulunmaktadır. Gözlerimizle gördüğümüz, kulaklarımızla duyduğumuz şeylerde bile şaşırıp kalmış olan akıl, bu hususta yetersiz kalıyor. Aklı kullanmak için bir delile ihtiyaç görülüyor. Duygu ve tecrübe alanında şaşırıp kalmış olan akıl, nasıl olur da gayb âlemine götürecek olan vasıtaların hepsini kavrayabilir? Elde gaybı anlatacak bir işaret yoktur. Ruhun bedenden ayrılmasından sonra meydana gelecek hâdiselerin detaylarını bildirecek bir kuvvet bize verilmemiştir. Akıl, kemâl derecesinde olmadığı için, hayatta zarurî olan her şeyi bilemez. Hiçbir hakikatin derinliğine inemez. Tabiatüstü yüce bir kuvvete karşı boyun eğmenin lüzumunu kavrayabilirse de, Allah’ın sıfatlarını kavrayamaz. Akıl, ne kadar üstün olursa olsun, ne sahibini, ne de bir başkasını doğrudan doğruya hidâyete, hak yola getiremez.

Kâinat bizim tarafımızdan bilinmektedir. Bu hayat bize göre karanlıktır. Görünen âlem ile görülmeyen âlem arasındaki münasebet ve bağlılığı, akıl ve muhakeme, duygu ve tecrübe (deney) şüphesiz bir şekilde bulamamaktadır.

İnsanlar tek başına yaşayamazlar. Topluluklar halinde yaşamaya mecburdurlar. Bir ferdin ihtiyacı, ötekinin ihtiyacına benzemez. İnsanların anlayışları, meyil ve arzuları, bir şeydeki gayret ve sebatları birbirinden farklıdır. İnsan vardır ki, aşırı hırs ve arzularını yenemeyerek arkalarında bulunanların hepsini ele geçirmeyi ister, çalışıp çabalamaktan hoşlanmaz. Çeşitli hile ve tuzaklar kurmak hususunda fikir yürütmekten zevk alır. İstediklerini ele geçirmek uğrunda, arkadaşının kanına girmekten çekinmez, yardımlaşma kalkar, yağmacılık başlar. Sonra insanın arzularını belli bir noktada durdurmak mümkün değildir. Maneviyat bağlarını koparmış insan, maksadına erişebilmek için iğrenç yollara başvurur, emniyeti tehdit eder. Hayatının devamı ancak yardımlaşmaya bağlı bulunan ve içtimaî (sosyal) düzenlerinin esası yardımlaşma olan insan, işlerinde hiçbir cihetle istikamet bulamaz.

Her millette her zaman birtakım insanlar bulunur ki, eksik bilgileri onları hakikatlerin ötesine atar. Beş duyu içerisine girmeyen her şeyden şüpheye düşerler. Kabul veya red edilmesi gereken şeylere kulak asmaktan hoşlanırlar, hakikatlere karşı gözlerini yumarlar, kulaklarını tıkarlar. İşte bu öyle bir hastalıktır ki, onu ancak ilâhî vahyin ilâçları tedavi edebilir. Bunun için yaratıp, ona beyanı (iç duyguların ifadesini) öğreten, birbiriyle anlaşmak için sözü, haberleşmek için yazıyı talim eden Allah, sırf kullarına bir lütûf ve ihsan olarak bir kısım insanları yüksek bir derecede, üstün bir ahlâk ve kâmil sıfatlarla yaratıyor, onu akla rehber yapıyor, hayatta lüzumlu olan her şeyi gösteriyor. Yollarımıza ışık tutuyor. Biz de böylece bu ilâhî ışık sayesinde aklın göremediği tehlikelerden kurtuluyoruz. Bilinmesi gerekli olan ilâhî sıfatları, anlaşılması lüzumlu olan âhiret hayatını, âhirette amellerimize karşılık verilecek cezayı, insanların bütün meselelerini etraflıca öğreniyoruz.

Şimdiye kadar aklı olan herkesi ciddî olarak meşgul eden dünya ve âhiret meselelerini en sağlam çözüme götüren nübüvvet nurudur.

İnsanların ihtiyacı hayvanlarınki gibi, belli ve sınırlı değildir. Hayvanların ihtiyaçları kendilerine ilham olunduğu halde, insanlara ilham olunmamıştır. Fertler arasında farklar bulunduğu gibi, kabiliyet bakımından da farklar vardır. İnsan bir peygambere muhtaç olmadan doğru yolu bulacak bir güce sahip değildir. İnsanın bedenî ve zihnî kuvvetlerinin kendisini dünya ve âhiret saadetine götürebilmesi için, bir yol göstericiye ihtiyaç vardır. O rehber, bildirdiği hükümleri Allah tarafından tebliğ ediyor. Onun getirdiği her şeyde mükemmellik vardır. Hakikatlerin açıklaması vardır, insanların hidayeti vardır, aklın topluca bildiği, fakat detaylarına inmekten âciz kaldığı şeyleri beyan vardır, rahmet ve hikmet vardır. Peygamberlerin gönderilmesi sosyal bir zarurettir. İşte hakikat ve hidayet rehberi olan peygamberler Allah tarafından insanları korkutucu ve müjdeleyici olarak gönderilmişlerdir.

PEYGAMBERLERİN SAYISI:

İlk peygamber Hz. Âdem (Aleyhisselam), son peygamber de Hz. Muhammed (Sallallahu Aleyhi ve Sellem)’dir (1). Bu ikisinin arasında çok peygamberler gelip geçmiştir.

Bazı eserlerde, sayıları (124.000), bazılarında (224.000) olarak bahsedilmiş ise de, bunlar âhâd yoluyla rivayet edildiğinden, kesinlik ifade etmez ve o şekilde iman etmek de şart değildir. Allah, Kur’ân-ı Kerim’de:“Gönderdiğimiz öyle peygamberler vardır ki, onları, bundan önce sana beyan ettik. Öyle peygamberler de vardır ki, sana onları beyan etmedik…” (2) buyurmakla, peygamberden bir kısmını bildirdiğini, ötekilerden bahsetmediğini açıkça ifade etmektedir.