Adamın bütün akrabası tepenin ön yüzünde iken adam çıkmış tepenin başına. Dönmüş yüzünü onlara, bakmış yakınlarına. Bu dedem demiş. Beni bir zamanlar en çok seven sakallı. Bu ninem demiş. Bu annem. Bu babam. Bu halam. Bu teyzem. Bu dayım. Bu amcam. Derken onların çocukları, yeğenlerim.

Bakarken birisine ilişmiş gözü. Güzel mi güzel. Cana yakın mı yakın. İşte bu benim eşim demiş. İşte şunlar da çocuklarım. İnşallah bir gün torunlarımı da görürüm, diye düşünmüş.

Bir gün bu düşünceler içerisindeyken ninesi geçmiş tepenin arka tarafına. Artık on beş defa tepenin ön tarafına bakan adam, bir defa da dönüp tepenin arka tarafına bakmış.

Derken dedesi de geçmiş tepenin arka tarafına. Onun da bakışı değişmiş. On üç defa ön yüze iki defa da arka yüze bakmış. Derken annesi geçmiş, babası geçmiş tepenin arka yüzüne. Onun da arka yüze bakışları dörde çıkmış. Adam bakmış ki dönüp dönüp bakmak olmayacak. Yanını dönerek, her iki tarafa nazır bir vaziyet almış. Bir o tarafa bakmış, bir bu tarafa.

Derken halası ve teyzesi de geçmiş öbür tarafa. Adam bu defa daha çok bakmaya başlamış tepenin öbür yüzüne.

Bir gün olmuş ki o hayat arkadaşı, o bir yastığa baş koyduğu eşi de geçince arka tarafa adam artık bütün bütün arkasını dönmüş tepenini ön yüzüne. Yüzünü çevirmiş tepenin arka yüzüne.

Artık tepenin ön yüzüne bir defa bakıyorsa on dört defa da arka yüzüne bakar olmuş. Yani sizin anlayacağınız tersi dönmüş adamın. Ters yüz olmuş adam.

Ve bir gün, burada yalnız kaldım, çekilmiyor bu yalnızlık diyerek, taşınacağız demiş tepenin arka yüzüne. Eşin dostun yardımıyla da taşınmış adam tepenin arka yüzüne.

İşte böyledir dünya. Gün gelir bu dünyadan göçen tanıdıklar kalanlardan fazla olunca biz de yüzümüzü çeviririz onlara.

İhtiyarlık insanın önünün arkaya, arkasının öne döndüğü zamandır. Diğer bir ifadeyle insanın feleğini şaşırarak ters yüz olduğu zamandır.