Bugün okulda iken şöyle bir çanta muhabbeti oldu.

 

Okulun en çok sevilen, kibar, efendi, tatlı dilli ve güler yüzlü öğretmeni Süleyman Öztürk Bey, çantasıyla öğretmenler odasından çıkmış derse girmek için ta üçüncü kattaki sınıfına doğru yürüyordu. Tam bu sırada yanına gelen iki öğrenci dedi ki:

 

-Hocam dersiniz bize. Eğer lütfederseniz çantanızı biz taşıyalım.

 

Hoca her ne kadar "Hayır olmaz, zahmet çekmeyin."dese de çocuklar onun elindeki çantayı adeta kaparak yukarı merdivenlere doğru koşmaya başladılar. Birkaç basamak sonra tam benim yanımdan geçiyorlardı ki yine muzipliğim tuttu. Çocuklara dedim ki:

 

-Kimin çantasını taşıyorsunuz öyle?

 

-Süleyman Bey'in.

 

-İnsan bir başkasının çantasını taşır mı? Siz hamal mısınız? Böyle bir fiil pek yakışık almaz. Herkes çantasını kendisi taşımalıdır.

 

Bu sözlerim karşısında sadece şaşırmakla kalmayan öğrenciler aynı zamanda çok yanlış bir iş yaptıkları zannına da kapılarak büyük bir şaşkınlık geçirmeye başladılar. Baktım ki çocukların o temiz hoca sevgisinden kaynaklanan fikirleri değişecek. O temiz ruhlarına bir siyah leke konacak, hemen sözümü değiştirerek bu defa şöyle dedim:

 

-Hayır hayır çocuklar, şaka yaptım. Siz dersinize girecek bir öğretmenin çantasını içinizden gelen samimi öğretmen sevgisiyle taşıyorsunuz. Bu sizin kültürümüzde yer alan büyüğe saygı, bilgine sevgi duygusundan kaynaklanıyor. Zaten öğretmen de sizden birisidir, başka birisi değildir ki çantasını taşımak yük olsun. Aferin size çocuklar.

 

Yüzleri gülen çocuklar bu defa heyecanlanarak dediler ki:

 

-Hocam sizin de çantanızı taşıyalım.

 

Ben de gülerek onlara dedim ki:

 

-Çok teşekkür ederim çocuklar. Kurda demişler ki "Neden boynun kalın?" O da demiş ki "Kendi işimi kendim yaptığım için."

 

Bu söz üzerine hep birlikte gülüştük.