Arap kabilelerinin ileri gelenlerinden Avf isminde bir emir kızı Ümm-ü Ünası kendi emîri Hâris ile evlendirmişti. Bu kız kocasının evine gönderileceği zaman kızın annesi olan Ümame kızını önüne oturtup şu öğütleri vermiştir:

Bak yavrum, tavsiye etmek yâni bir kimseyi hayra sevketmek eğer o kimsenin edepli, terbiyeli olması veya büyük adam evlâdından olarak herkes yanında makbul ve haysiyetli bulunması yeterli olsaydı, ben de şimdi sana şu öğütleri vermeye lüzum görmezdim. Lâkin öyle değildir. Tavsiye bilenin tekrar hatırına gelmesine, bilmeyenin de yeniden öğrenip uyanık bulunmasına sebep olduğundan herkes için menfaatlidir.

Kızım! Bir kız anası ve babasının zenginliğinden dolayı kocaya muhtaç olmasaydı, sen hepsinden ziyade olarak aslâ muhtaç olmazdın. Lâkin öyle değil, erkekler bizim için, biz de erkekler için yaratılmışızdır.

Kızım! Sen artık büyüyüp yetişmiş olduğun yerden ve gezip yürüdüğün yuvadan çıkıp bilmediğin bir yuvaya gideceksin; şimdiye kadar konuşup görüşmediğin bir kimse ile hayat arkadaşı olacaksın. Sen o zât’a itaat et ki, o da sana yâr olsun. Sana bâzı şeyler anlatacağım onları iyi belleyip gerektiği gibi hareket et ki güzelce geçinip aranız bozulmasın.

1- Kanaatkâr ol! Yâni yenilecek, giyilecek ve kullanmaya dair eşin her ne alıp getirirse kabul edip tatlılık göster. Çünkü kanaat edilirse kalp rahat eder.