"Ben Avrupa'da bir Üniversite'de "İslam Ve Terör" adlı bir konferansa konuşmacı olarak katıldım. Konuşmalardan sonra Soru cevap faslı başladı. Salonda 600-700 kişi vardı. Doktora talebesi bir Japon, elinde Kur'an-ı Kerim olduğu halde ayağa kalktı. "Sayın Akgündüz, benim bir sorum var" dedi.

"Buyrun" dedim.

"Siz bir buçuk saattir İslam'ın barış dini olduğunu, hoşgörü dini olduğunu anlatıyorsunuz. Ama ben Kur'an'dan bir ayet okumak istiyorum" dedi ve "onları nerede bulursanız öldürün"(Bakara: 191) ayetini okudu ve "böyle bir din nasıl barış dini olabilir" diye sordu.

Dinleyenlerin ekserisi kesin hükümle, soru soranı tasdik eder şekilde başlarını salladılar; "Ha, doğru söylüyor. Doğru..doğru.. Cevap verin bakalım" sesleri yükseldi.

"Heyecanlanmayın, cevap vereceğim. Ben sizden daha heyecanlıyım" dedim ve o Japon gencine dönerek şunları söyledim; "Değerli arkadaşım, iki şeyi unutuyorsun. Evvela; İkinci Dünya Savaşında siz Amerikan uçak gemilerine karşı kamikaze uçuşları yaptınız. Savaş sırasında sizde öldürme yasağı mı var? Kamikaze uçuşları yaptığınıza göre öyle bir şey yok. Yani Japonların bir savaş hukuku var değil mi?"

"Evet" cevabını verdi.

"Peki, Savaş hukukunun hükümleri ile barış hukukunun hükümleri aynı mı?" dedim

"Elbette ki hayır" dedi.

 "Peki, aynı şey niçin İslamiyet için de geçerli olmasın? İslam hukukunun iki şekli var.

1-Savaş Hukuku

2- Barış Hukuku

Bahsettiğiniz ayet, savaş hukukuyla alakalı bir ayet-i kerimedir.

İkinci olarak cümleyi tamamen okumuyorsunuz. Ayette "sizinle savaşırlarsa" kaydı vardır" dedim.

Bütün salon bu cevabı alkışlarla karşıladı.