ERMENİ BİR DOKTORLA İLGİLİ ACI, CİĞERSUZ BİR HATIRA

Kıymetli ziyaretçilerimiz, aşağıda nakledeceğimiz hatıra sanırım ilk defa yayınlanacak. Hatırayı kaleme alan merhum Salim İşcan beyefendi, Birinci Cihan Harbi ve akabinde Milli Mücadeleye katılmış bir gazimiz. Allah rahmet eylesin. Merhum, harp hatıralarını daktiloyla yazıya geçirmiş. Yeğeni, muhterem hocamız Enver Galip Ceylan beyefendi sitemizde neşri için bize verdi. İnşallah ileride kısım kısım yayınlayacağız.

Yalnız,bugünlerde Ermeni tehciri gündemde olduğu için, Hipokrat yemin etmiş Ermeni doktorların yaptığı büyük bir mezalimi, hatıratın sayfaları içinden gündeme almak istedik. Biz okurken gözyaşlarına boğulduk. Sizlerde de aynı tesiri uyandıracağına inanıyor, din ü vatan uğrunda kara toprağa düşmüş bütün şehid ve gazilerimizin ruhlarına birer Fatiha okumanız dileğiyle naklediyoruz. Saygılarımızla. Salih Okur/Cevaplar.org

"Kendim de Dizanteri hastalığına tutulmuştum. On gün nehrin akıntısına gidilmiş, birçok hastalar Dirzor'un Salhiye hastanesine yatırılmış idik. Hastanenin doktorları ve hemşireleri Ermeni idi. Bize hizmet eden Dâhiliye servisi hastabakıcısı kadının ismi "Hanım" idi. Ve yine başhemşire Ermeni Civar hanım idi. Ve Doktor Binbaşı, Abram isminde bir Ermeni idi.

Hemşire kadınlar Tokatlı olduğundan bize tam hemşirelik muamelesi yaptılar, beni hizmette daha fazla gözetiyorlardı. Hele Hanım ismindeki yaşlı kadın bana tam bir evlat muamelesi yapmış ve daima şefkatli davranmıştır. Bana "Doktor Abram'ın verdiği ilaçları içme" diyor ve dışarıdan gizli ilaç getiriyordu. Hakikaten doktor hastalara "neyin var" diyor, geçiyor ve doktorun bu hareketi gözümüzden kaçmıyordu. Bu vaziyet karşısında ne yapabilirdik? Gücümüz yetmiyordu, çünkü kendimize mâlik değildik.

Devlet, Ermenilerin zararlı unsur haline gelenlerinin bir kısmını sürgün ve bir kısmını ise ne yaptıklarını bilmiyorum. Bu sürgüne kadınları da dâhil olup, Suriye'ye sevk edilmişlerdi. Doktor ve kadınları hastanelere verilmişler ve hizmet görüyorlardı.

Bir gün gayet zayıf ve takatsizdim. Hatta tanınacak halde değildim. Bulunduğum Dâhiliye servisinde koma halinde ne kadar zaman kaldığımı bilmiyorum. Yatmakta olduğum bu koğuşta 40 adet karyola mevcut idi. Her karyolada hasta yatmakta idi.

Günün birinde ayılmıştım. İçeri sabah güneşi doğmuş bir halde iken, yanımda hemşire Hanım'ı gözü yaşlı olarak gördüm. Kulaklarım işitiyordu, fakat söylemeye takatim yoktu.

İşaretle, hastabakıcı Hanım'a sordum; "Bu kadar karyolalar boş. Hastalar nereye gitti?" dedim. "Evet, gördünüz ya, yerdeki yatanla sen kaldın, seni de hemşehrim dedim, ben kurtardım. Diğer hastalar bu gece yarı canlı toprağa verildi" diye cevap verdi.