Geçenlerde bir arkadaşımın ziyaretine gitmiştim. Aslında yabancı olduğum bir sokak ve mahalle değildi. Bir zamanlar orada oturmuştuk. Mahallemiz hakkında aklımda kalan en önemli şeylerden biri de çok sanatlı kedileriydi. Şişman ve rengârenk kedilerdi. Kedilere yemek, mama veren teyzeler ve komşularımız vardı. Kedilere bakar, beslerlerdi.

Enteresan olan da, bu kedilerin başlarının hep yukarıya doğru bakmalarıydı. Zira komşular balkonlardan birer ikişer kırıntılar, et parçası vs. gibi şeyler atarlardı. Atılanlar bazen dağılır, bazen bozuk bir şekilde yere düşerdi. Fakat bu hal, aşağıda bekleyen kediler için bir bayramdı. Birkaç lokma atılır ve belki ertesi güne kadar daha başka bir şey verilmezdi ama o kediler başlarını balkonlara bakmaktan alıkoymazlardı.

Sizin en küçük bir pist demeniz anlık bir bakmalarına mahal verir, fakat hemen ardından baktığı yerden vazifeye devam ederlerdi. Pist demeniz tavır değişikliğine ani bir fasıla verse de kediler bu teneffüsü çabuk bitirip mamayı bekleme ve gözleme dersine devam ederlerdi.

İşte nesil itibariyle bu kedilerin torunları olan bu süslü ve renkli canavarcıklar da bu geleneği bozmadan devam ettiriyorlardı. Sanki yıllar öncesinde gördüğüm o manzaranın hiç bozulmadan bir devamı olarak idrakime ve ruh dünyama akşamın loş ışıklarında bir fotoğraf yansıtılmıştı. Yansıyan bu fotoğrafta idrak tabloma hikmet ve fikir fırçalarıyla bir resim çizilmesine vesile olmuştu.

İlk figür şu oldu: bu kedilere belli belirsiz saat aralıklarıyla yemek atan insanlara karşı boyunları asla aşağıya düşmeyen bir tavırdı. Şaşırdım ve kendime dedim; "yahu bu kedilere bir küçük et parçası, bir parça ekmek atıldı. Ya bize gökten ve yerlerden gönderilen nimetler? İnsana gönderilen bir parça et değil. Sadece her kurban bayramı buna şahit.."

Sonra, insanlığın başlangıcından bugüne kadar gelen bütün et sofralarını düşündüm ve sema canibinden hayatımızın devamı için verilen binlerce nimetleri hatırladım. Peki boynum, başım bu kediler kadar semaya müteveccih mi? Bize verilen nimetler ne kokmuş, ne artık, ne de bozuk. Verilen her şey orijinal ambalajında ve taptaze ve her an veriliyor.

İşte akıl tabloma hikmet fırçası şunu çizdi: "peki ya sen gözünü, kulağını, ağzını özetle tüm varlığını semaya döndün mü? Gez göz arpacık ölçüsünde semaya doğru kilitlendin mi? O kedinin iki ayağının üzerine durduğu gibi, sende ama durman gerektiğin gibi yani kula yakışır bir secdede durdun mu ve kulu kul yapan daha nice sıfat, hal ve tavırlarda da bu duruşu muhafaza ettin mi?"

İkinci figür şu oldu; O duruş esnasında bir pist dediğim anda bile anlık bir bakmaya sebep olmuş fakat o kedinin o anda kalmadan tavır istikametini bozmamasıydı. Dedim "ey nefsim, sen bu duruş esnasında dünya ve içindeki sıkıntıların ya da sönük ve içinde hayat olmayan seslere o kedi gibi bir anlık bakıp fakat tavrında kararlılık ve istikamet sergileyip, tekrardan varlığını yukarılara doğru yönelttin mi veyahut en küçük bir pistvari bir cazibeye takılmayıp o anda kalmayıp o küçücük bir kalıba sıkışmayıp diğer geniş ufuklara bakabildin mi?

Üçüncü figür ise, o kedilere bazen bir şey atıldıktan sonra bile başlarını yukarıdan çevirmemeleriydi. İdrak dünyama fikir artezyeni vuruldu ve şöyle bir maden açıldı; o kediler bir kez et parçası aldıkları o balkonun altından ve oraya doğru bakmaktan yorulmamaları ve ayrılmamalarıydı..Kendime dedim; "peki ya sen ne kadar varlıkta olduğu kadar yoklukta da aynı duruşu gibi sergileyebiliyor musun?

 İşte ben mahallemizin kedilerinden bu huzur dersini talim ettim. Nimet verenin huzurunda tavır istikameti, sadakat ve vefanın ne olduğunu gördüm.

Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin seksen bin zatlardan ders almasını mülahaza ettim. Kâinatta aslında her şeyin hakka ve hakikate açılan bir kapı, bir merdiven ve insanı fikir semasında, tefekkür gezegenlerinde dolaştıracak bir uçak gibi olduğuna bir kez daha tüm benliğimle kanaat getirdim.