Vatanlar vardır; bağlar, bahçeler diyarıdır.

Âlimler vardır; felekler, melekler ayarıdır,

Mehmet Feyzi Ağabey'in ölümünden bir yıl önceydi. Simav'dan İbrahim Erden ile, Ali Uçar Ağabey'in okuma programına katılmak için Rize'ye gitmiştik. Yunus Ağabey'in denize nazır beş katlı dershanesinde on beş gün okuduktan sonra, Ali Uçar Ağabey'in tavsiyesi üzerine Mehmet Feyzi Ağabeyle görüşmek üzere Kastamonu'ya geçtik.

Kastamonu'da akşam dershanede kalıp Mehmet Feyzi Ağabey'in ziyaretçi kabul edip etmediğini sorduk. Bir mani olmazsa ziyaretçileri kabul ettiğini söylediler. Sabah saat onda evinin zilini çaldık. Allah'a şükür kapı açıldı ve ziyarete kabul edildik. Bizim giriş yolumuza göre sağdaki bir odaya girince onu yataktan yarı doğrulmuş olarak beyaz sarıklı, beyaz sakallı bir pir-i fani olarak karşımızda bulduk. Elini öpüp yatağının karşısındaki minderlere oturduk.

Bakışları taa ruhunun derinliklerinden gelerek bizi gözlerimizden okuyan bir optik okuyucu gibi ruhumuzu delip geçti. Böyle mübarek zatlar acaba kendilerini ziyarete gelenlerde ne ararlar ki, böyle manalı ve dikkatlice bakarlar? Acaba bu zatlar daha ziyaretçiler gelmeden önce onları niyetleriyle beraber rüyada veya "yakaza" âleminde görürler de, bu gelenlerin o gördükleri olup olmadığına mı bakarlar? Yoksa Allah onlara gelen kişilerin içini, fikirlerini, hayatlarını ve niyetlerini okuyan bir bakış vermiş de, onlar farkına varmadan bizim ruhumuzu mu okurlar?

Bütün bu duyguları bize hatırlatan ağabeyin şahin bakışlarından sonra, sohbete başladık. Fırsat bu fırsat deyip abiye üst üste sorular sorarak onun konuşmasını istedik. Sorduğumuz sorular daha çok o zamanki cemaat içi meseleler ve Türkiye'nin hal-i pürmelâliyle ilgiliydi. Fakat o bu sorulara cevap vermek yerine farklı şeylerden bahsetti. Adeta bize demek istedi ki bunlar sizin dışınızda cereyan eden hususlardır. Bunlarla uğraşmayı boş verin de siz kendi özünüze bakın. Bir insan olarak, bir Müslüman olarak ve bir nur talebesi olarak kendi deruni âleminizde ihlâslı, muvazeneli, hikmetli ve salih bir kişi olmaya çalışın.

Hatırlayabildiğimiz kadarıyla yataktaki duruşu bile bir şeyhülislamı hatırlatan, Bediüzzaman'ın "Sır Kâtibim" dediği o muhteşem zat şu üç husus üzerinde durmuştu:

Kendisinin bir ehl-i ilim olduğunu, kütüphanesinde beş yüzden fazla eser olduğunu ve onları okuduktan sonra Üstad'ı tanıyıp Risale-i Nur'ları okuduğunu ve bu şekilde Risale-i Nur'ların kıymetini, mukayese ederek, daha çok anladığını belirtti.

 Bu zamanda insanların âlim, şair, yazar olabileceklerini, bunun kolay olduğunu ancak veli olamayacaklarını ve bunun çok zor olduğunu anlattı. Bu konuyu açıklarken meşru nikâh üzerinde çok durdu. Bu asırda insanların çokça nikâhsız evlilik yaptıklarını veya aile içi huzursuzluklarla nikâhlarını muhafaza edemeyerek sıkıntı çektiklerini belirterek, günümüzde nikâhsız yaşayan insanların şair, âlim, yazar olabileceklerini ancak evliya olamayacaklarını açıkladı.

Üstad'tan sonra nefsinin Türkiye'yi gezip dolaşarak bütün kardeşlerle görüşmek istediğini ve bundan çok büyük bir haz duyduğunu anlayınca nefsinin bu isteğini reddedip, tam tersine, eve kapanarak hiçbir yere gitmemeyi ve hatta evden bile çıkmayarak nefsinin arzularını geri çevirdiğini belirtti. Çünkü gezip dolaşmanın yanlış anlaşılabileceğini ve bazı nefislerin de bunu örnek alabileceğini, bu gezmelerin bazı sıkıntılara da sebep olabileceğini düşündüğünü ve Kastamonu'daki evinden dışarı çıkmadığını anlattı.

Onu dinlemeye devam ederken yeni misafirler gelince bize elini öpüp kalkmak düştü. Müsaade isteyip ayrıldık. Ayrılırken başındaki azametli beyaz sarık, sanki büyük bir mana için, Kastamonu'nun büyük âlimi Mehmet Feyzi Ağabey'in başını taçlandırıyordu. Tebessüm eden nurani yüzü de beyaz sakalıyla birlikte tam bir sünnet-i seniyye silueti arz ediyordu.

Biz Rize'den yola çıkarken Ali Uçar Ağabey: "Mehmet Feyzi Ağabey çok yaşlandı, belki de onu kaybedeceğiz. Onun için gidip elini öperek ziyaret etmeniz uygun olur." demişti. Onun bu ifadesi bizim ziyaretimizin müsebbibi olmuştu. Gerçekten de onu, ziyaretimizden bir sene sonra kaybettik. Değerli Mehmet Feyzi Ağabeyimiz Hakk'ın rahmetine kavuştu.

Allah, onun cenazesine katılmayı da nasip etti. Bir kez daha Kastamonu yollarına düşerek Ağabey'in tabutu altına elimizi soktuk. Daha bir yıl önce öptüğümüz o pamuk eller şimdi bizim üzerimizdeki tabutun içinde kupkuru uzanıyordu. Bu dünya faniydi. Önemli olan bu dünyayı bu ağabey gibi ilmiyle amil olarak yaşamaktı. Hele hele bu zamanda Bediüzzaman'ın talebesi olarak, onun zor günlerinde onun sır kâtibi olarak yaşamaktı. İşte şimdi mezara koyduğumuz bu insanın bedeni ne kadar temiz, ne kadar müsterih idi. Allah bizleri de onların şefaatine nail eylesin. Âmin!

Cenazesi çok kalabalıktı. Onun cenazesinde de "Yirminci Mektup" okundu. Ardından Sungur Ağabey uzun bir dua yaptı. Mezarın etrafındaki koskoca bir alandaki cemaatin duaları âminlere karıştı. Eller göğe yükselip yüzlere sürüldü. Oturup Kur'an dinledikten sonra tekrar bu fani dünyanın, kısa, zorlu, eğri, büğrü yollarına, düşerek Bediüzzaman'ın ve talebelerinin manevi ve uhrevi âleminden bu dünyaya geri döndük.

Bu az ve kısa birliktelikten sonra âcizane Mehmet Feyzi Ağabey'in bizde bıraktığı intibalar şunlar oldu:

Kastamonu'da bir zamanlar İslam'ı, ruhen, şeklen yaşayan ve herkese örnek olan birisi vardı. O da Bediüzzaman'ın talebesi Mehmet Feyzi Pamukçu'ydu.

O mübarek zat, Üstad'ın sır kâtibiydi.

Kendi ifadesiyle: "Hizmet hayatında önde yürüyüp sıkıntı vermektense, arkada kalıp hususi yaşamayı tercih edenler" dendi.

Tasavvufla Risale-i Nur arasında köprü olmuştu. Herkese hitap ediyordu.

Kerametleri zamanla daha iyi anlaşılan, ehl-i hal bir zattı.

Afakî âlemden ziyade kendi deruni âleminde mükemmelliğe ulaşan değerli bir âlimdi.

Kelamı, hazır âlemi; bakışları ruhu, şekli ise ahireti aydınlatıyordu.

Ona Risale-i Nur'un Ahmet Yesevi'si demek yanlış değildi. O, yalnızlıklar içerisinde mutlak bir çoğunluğa; o, kitap dolu sade bir odada mutlak bir yoğunluğa erişmişti.

Onun beyaz sarığı sanki dünyayı güneşe bağlayan halat, onun beyaz cüppesi de sanki saman yolunu aydınlatan kandildi.

Risale-i Nur'lar onun yanında güneşti.

O, Bediüzzaman'ın yanında, ayın hâleleri içinde ilk halkalarından biriydi.