Nefes alırken ciğerlerim hava dolar, göğsüm kabarır. İçime bir mutluluk dolar, bedenime bir kuvvet gelir. Kendime güvenim artar. İşte o zaman içime Nemrutlar, Firavunlar girmiş gibi nefsim şımarır, enaniyetim kabarır. Allah'ım işte bu halimden sana sığınırım. Çünkü ne havayı ben yaptım ne vücudumu? Ne oksijeni ben getirdim ne ciğerimi ben açtım. Bu konuda ne kadar cahil ve ne kadar yetersiz olduğumu Sen daha iyi bilirsin. Beni hayatın bu güzel anında firavunluktan kurtar Allah'ım. Bu anı şımarma ve kibirlenme anı olarak değil de sana en büyük şükrü yapmanın tam zamanı olarak bilmemi nasip et.

Ey Allah'ım, nefes vermek de nefes almanın tam zıddı gibi bir şey olsa gerek. Çünkü nefes verirken akciğerler boşalır, vücut güçsüzleşir ve insan içinden bir şeyler kaybettiğini hissedir. San ki artık acze düşmenin vaktidir. İşte o an son nefesin verildiği ansa, bir daha dönüşü olmayan yola girilmiş demektir. İşte bir gün girilecek olan o son yola işte böyle bir nefes verişten sonra başlanacaktır. Acaba o son verilen nefes hangisidir? Sakın şu an verdiğim nefes olmasın o son nefes! Ey Allah'ım benim son nefesimde beni acizlikten beni çaresizlikten ve beni zavallılıktan kurtar.

Ey Allah'ım, ne olursun beni her nefes alışımda şımarmaktan ve her nefes verişimde çaresizlikten kurtar.

Ey Allah'ım, aynen bunun gibi sadece nefes alış verişimde değil yemek yiyip tok oluşumda ve aç kalışımda, cebim parayla dolup boşaldığında, sağlıklı ve hasta olduğum zamanlarda da beni ne şımart ne de çaresiz kıl.

Beni sen bil, sen sahibim ol Allah'ım.

Beni sen sev, sen sevgilim ol Allah'ım.