Üstad Bediüzzaman Said Nursi, bir yazısının başında, aslında güçlü kuvvetli olan gençleri "biçare gençler" diye nitelendiriyor.

Gerçekten de gençler meyveli bir ağacın gövdesi gibidir. Görünüşte, hele hele bir kış günü ağaca baktığımızda; kaba, iri, uzun bir ağaç gövdesinden başka bir şey göremeyiz. İşte gençler de böyledir. Bu ahirzaman kışı ve maneviyatsızlık taunu zamanında bazı gençler sırf bir odun gövdesi gibi görünüyorlar.

Gerçekten de böyle bir ağaca bakınca elbette ki ağacın en güçlü yeri olan gövdesi göze çarpar. Fakat gel gör ki ağacın en değerli yeri gövdesi değildir. Eğer gövdesi ise elbette ki o ağaç yakılacak odun kütüğünden başka bir şey değildir.

Ağacın en değerli kısmı meyvesidir. Gençlerin de en değerli yönü meyveleri olmalıdır. Yani gençler gençliklerinde çalışarak gelecekte kendi çiçeklerini açmalı, kendi meyvelerini vermeli ve kendi çekirdeklerini oluşturmalıdır. Yoksa iri yarı yakışıklı fiziki bedenleri bir odun tomruğundan başka neye yarar ki!

Ne yapmalı gençler?

Önce görmekte oldukları eğitim ve öğretimin hakkını vererek, değerini bilerek ders çalışıp başarılı olmalı.

Sonra mutlaka bir iki hatta üç yabancı dile merak salarak kendi çabalarıyla onları öğrenme çalışmalı.

Her zaman kitap okumalı.

Bulundukları, yaşadıkları eve, kuruma yardımcı olmalı.

Arda kalan zamanlarında müspet bir sanatla, (müzik aleti çalma, spor yapma) ilgilenmeli veya gezilere katılmalı.

İşte bu çalışmaları yapmayan gençler, sadece kuru odundan bir gövde gibi hep kışta yaşayan; yaprağı, çiçeği, meyvesi olmayan ağaca benzer.

Bir de işin kök yönü vardır. Ağaç sırf gövdeden ibaret değildir. Ağacı asıl besleyen kökleridir. İşte gençleri de asıl yetiştiren ve canlı tutan atası ve ecdadıdır, tarihidir. Kendi soyundan ve kimliğinden, babasının işinden ve mesleğinden habersiz yaşayan ve yaşamak isteyen gençlerin köksüz ağaçtan farkı nedir ki? Babasının dükkânına gitmeği zül sayan, eve bir ekmek almayı ve evdeki bir çöpü dökmeyi kendi işi gibi görmeyen çocuklar ve gençler işte böyle gençlerdir. Sorumsuz gençlerdir.

Bu gençler evlenmek isteyince kimse bunlara kız vermez. Kızları kimse oğluna almaz. Fakat oğlanlar kendi gibi bir kız; kızlar kendi gibi bir oğlan bulup evlenirler. Ancak bu defa bu kişiler iş arar, ama iş bulamazlar. Bir iki de çocukları olur. İş bulamayınca kendisini tanımayan bir muhite, gurbete giderler. Bu defa kendileri de çocukları da kimsesiz kalır. Sıkıntılar baş gösterir, zorluklar olur. Sonra ayrılırlar. Çocuk anne ile beraberse anne, çocuk baba ile beraberse baba perişan olur. Diğeri de mutlu olamaz tabii. Eğer çocuk yetiştirme yurduna verilirse hepsi perişan olur. Ancak bu durumların hepsinde asıl perişan olan çocuklardır elbette.

Bu zamanımızda böyle o kadar çok sorumsuz genç vardır ki yüzlerine baksan seni dövecek sanırsın.. Belki de döverler. Vücutlarına baksan dümdüz, iri yarı, yakışıklı ağaç gövdesi gibi; fakat kökten, çiçek, meyveden yoksun ağaç gövdesi gibi. Zavallı gençler! Çaresiz, "Biçare gençler!"