Geçmiş asırlarda mesela Osmanlı imparatorluğu zamanında tehlikeli yolların kenarlarında insanlar bataklığa düşmesin diye yol kenarlarına yeniçeriler dizilirlerdi. Uyarırlardı insanları bu askerler. Yakalarlar ve bataklığa düşmelerini önlerlerdi.

Şimdi Osmanlı yok. Yeniçeriler de olmaz elbet. Sahipsiz kaldı yollar. İnsanlar da günümüzde yolda doğru gitmek yerine hep kenarlıktaki bataklıklara takılıp kalmakta. Hatta insanlar bu bataklıklara öyle saplanmaktaki onları çıkartmak ve yolun sonundaki menzile ulaştırmak çok zor olmakta.

Günümüzde bir ehl-i vicdan yolda giderken yol kenarındaki bir bataklıkta çırpınan ve çırpındıkça çamurlara daha çok belenen bir insanının önce elinden tutmalıdır.

Sonra onu oradan çıkarmalıdır.

Bir su tutarak onu temizlemelidir.

Temiz bir elbise giydirmelidir.

Onu acilen hastaneye kaldırmalıdır.

Varsa yarası, kırık çıkığı, tedavi ettirmelidir.

O, hastanede yatarken, kimsesi yoksa onun başucunda durmalıdır.

Kimsesi varsa arada bir hal hatır sormalıdır.

Sonra varsa onu evine yoksa kendi evine götürmelidir.

Onun kırıklarının iyileşmesi için aylarca belki yıllarca beklemelidir.

Artık normal bir insan gibi yolda yürümeye başlayınca da elinden tutup tekrar bataklığa düşmemesi için yolun sonuna kadar eşlik etmelidir.

Günümüzde menzile varmak da böyledir.

İnsanlara sadece adres vererek onları hakka, hak yoluna, hak yerine davet etmek yetmez.

Onların psikolojileriyle,

Onların sosyolojileriyle,

Onların çevresiyle,

Onların işiyle,

Ve onların ilgi duyduklarıyla ilgilenilmeli, onları rahat edeceği bir çevreye kavuşturmalıdır. Yoksa "ben anlattım, ben söyledim, ben çağırdım" mantığı günümüz insanını kurtarmaz.

Bir gün sahabe-i kirama namaz kıldıran peygamberimiz namazdan sonra ayağa kalkarak "Ey sahabelerim, var mı derdi olan gelsin paylaşalım, var mı sorusu olan sorsun cevaplandıralım, var mı gece rüya gören anlatsın da tabir edelim."diyerek insanlara nasıl sahip çıktığını ve sahabelerini nasıl yetiştirdiğini gösterdi.