Ümmetin âlimleri Sünnet'ten, Kitabı/Kur'ânı tekit edip kapalı olanı açıklayan, mücmel olanını tafsilata kavuşturan kısımları olduğunda görüş birliği etmişlerdir.

Ayrıca -muhalefetleri dikkate alınmayanlar hariç olmak üzere- halefiyle selefiyle yine görüş birliği etmişlerdir ki, Sünnetin bir üçüncü kısmı daha vardır ki, hükümlerin teşriinde/hüküm koymada başlı başına müstakil bir delildir.

Yine ittifak ile şöyle demişlerdi ki Sünnet'in bu kısmı, öyle bir hüccettir ki biz, onu (esas) alarak ve gereğiyle amel ederek Allah'a ibadet etme durumundayız. Öte yandan bu konuda (hasım olanları) ezecek derecede pek çok delil bulunmaktadır. Biz burada bunlardan bir bölümünü zikretmekle yetiniyor, geri kalanları Beyrut'ta «Reyyan» yayınevi tarafından basılan "es-Sünnetü'n-Nebeviyye Hucciyyten ve Tedvînen" adlı kitabımıza havale ediyoruz.

Birinci Huccet:

Hz. Peygamber (Sallâllâhu Aleyhi Ve Sellem)in mucize göstermekle birlikte "Ben Allah'ın Peygamberiyim" buyurması, onun Allah'ın peygamberi olduğunu ispat eden bir husustur. Ayrıca -daha önce de geçtiği üzere- onun bu sözüyle tüm hükümleriyle birlikte İslâm ve Kur'ân'ın varlığı da ispat edilmiş olmaktadır.

İkinci Huccet:

Hz. Peygamber (Sallâllâhu Aleyhi Ve Sellem)in Kur'ân hakkında söylediği, "O Allah'ın kelamıdır" sözü, öyle bir sözdür ki onunla Kur'ân'ın Allah'ın kelamı olduğu ispat edilmekte, ayrıca Kur'ân'ın Allah'ın kelamı olduğuna iman etmek vacip olmaktadır. Bu bir "teklîfî hüküm"dür.

Rasûlullâh'ın bu iki sözü, teşri konusunda müstakil birer Sünnettir. O derecede ki arasında Kur'ân da olmak üzere bütün İslâmi hükümler bunların üzerine bina olunmuştur.

Üçüncü Huccet:

Ümmet, Sünnetin bu kısmının huccet oluşu ve bu kısım ile amel etmenin vacip olduğu üzerinde icma'/görüş birliği etmiştir.

Bunun açıklaması şöyledir:

Şüphesiz Müslümanlar bir takım fer'î meselelerde görüş birliği etmiştir ki, bunların Sünnetin bu türünden başka dayanağı yoktur. Ümmetin bu hükümleri bu kaynaktan almaktaki ittifakları, Sünnetin bu türünün huccet oluşu hususunu da gerekli kılmaktadır.

Bu hükümlerden bazıları şunlardır:

-Ninenin mirasçı olup, ölünün terekesinden 1/6 (altıda bir pay) alması.

Bu hususta ümmetin icmâı vardır ve dayanağı Sünnettir. Oysa bu hüküm Kur'ânda bulunmamaktadır.

- Şüf'a'nın meşru kılınması,

- Müsâkât (arazi sulaması) ile ilgili hükümler,

- Ödünç alma-verme ile ilgili hükümler,

-Kadının, halası ile aynı kişinin nikâhında bir araya gelmesinin haram olması,

- Mest üzerine mesh etmek,

- Küsûf namazı,

- Korku namazı,

- (yağmur duasına çıkıldığında kılınan) İstiskâ namazı.

İşte verilen bu hususların hepsi sadece Sünnet/hadis ile sabit olmuştur.

Böylece sonuç olarak, burada Sünnetin (tüm) kısımlarıyla huccet olduğunu beyan etmenin ve bu hususta şüphe ortaya koyan şüphecilerin şüphelerini uzaklaştırmanın sonuna gelmiş bulunuyoruz.

SÜNNETİN HUCCET OLDUĞUNU İNKÂR EDENİN HÜKMÜ NEDİR?

Buraya kadar verilen bilgilerden sonra şu sorulara cevap aramaya çalışalım:

Soru: Sünnet'in huccet olduğunu inkâr edenlerin hükmü nedir?

Cevap: "Genel olarak Sünnet'in hucciyetini" veya "Haber-i Vâhitlerin tamamının huccet oluşunu" inkâr edenin kâfir olduğuna hüküm verilir.

"Sünnet tam olarak tenkit edilmekten payını almamıştır" diyerek Sünnet konusunda şüphe ortaya atan ve Sünnetin teşri konusunda müstakil olduğunu inkâr edenin ise kâfir olduğuna değil, hata ettiğine ve bidatçi olduğuna hükmedilir.