Anne-babaların, öğretmenlerin, etkili ve yetkililerin bütün derdi, Allah bağımlısı, Kur'an ve Peygamber bağımlısı çocuklar yetiştirmek olmalıdır.

Allah bağımlısı çocuklar yetiştirirseniz, o çocuklar, madde bağımlısı olmaktan, görünen ve görünmeyen her türlü kötüden ve kötülükten kurtulacaktır. Çünkü Allah bağımlısı olan her güzelliği, her mutluluğu, her iyiliyi bulmuş olacaktır. Yani tarla nadas edilmiş olacak, dikenlere yer kalmayacaktır. Çünkü Allah hayr-ı mutlaktır. Ondan hiç şer gelmez. Onu bulana, zindanlar saray, bulamayana da saraylar zindan olur.

Allah bağımlısı olmayan ve onu bulamayan, neye bağımlı olur ve neyi bulursa bulsun, bulduğu her şey onun başına bela olur.

Mesela gençlik, sıhhat, servet, makam-mevki, rütbe, şöhret… Bunlar nimetken, birer nıkmet ve bela olur.

İşte bunun için Hz. Ali (ra): "Bazı nimetlere sahip olmamak, en büyük nimettir"demiştir.

ALLAH BAĞIMLISI ÇOCUKLAR AYNI ZAMANDA…

Allah bağımlısı çocuklar, aynı zamanda barış bağımlısı, ibadet bağımlısı, sevgi bağımlısı, şefkat bağımlısı, hürmet bağımlısı, iktisat bağımlısı, düzenlilik bağımlısı, çalışkanlık bağımlısı, adalet bağımlısı, diğergamlık (isar) bağımlısı, ihlas bağımlısı, tevazu bağımlısı, dürüstlük ve güzel ahlak bağımlısı olacaklardır. Çünkü Allah, hayr-ı mutlaktır. Her hayrın ve her güzelliğin kaynağı O'dur.

ALLAH BAĞIMLISI ÇOCUKLAR NASIL YETİŞTİRİLECEKTİR?

Allah bağımlısı çocuk yetiştirmenin üç ana yolu vardır:

1-Güzel hal. Çocuklar, her zaman büyüklerden yani anne-baba, öğretmen ve devlet erkânından güzel hal ve güzel ahlak görmelidir.

2-Tatlı dil. Çocuklar, büyüklerden her zaman hikmetli ve güzel söz duymalıdır.

Peygamberimizin, vahşî ve bedevî bir toplumu, 23 sene gibi kısa zamanda medenî ve güzel ahlaklı bir toplum haline getirmesinde ki başarısı da Allah'ın lütfuyla bu iki özellik ve güzellikle olmuştur.

3-İnanç ve ideoloji birliği

Devlet ve aile, çocuğun eğitilmesinde aynı görüş, aynı inançta olmalıdır. Diğer bir ifade ile devletin resmi ideolojisi ile ailenin inançları birbirine ters düşmemelidir. Birinin ak dediğine öbürü kara derse bu durum çocuğun psikolojisini ve kimyasını bozabilir. Psikolojisi ve kimyası bozuk bir çocuktan da aile, ülke ve devlet çok büyük zarar görür.

Bu izahlardan anlaşılmaktadır ki, çocukların eğitiminden önce büyüklerin eğitimi ele alınmalıdır.

İNSANIN İLKOKULU VE İLK ÖĞRETMENİ

İnsanın ilkokulu, doğduğu yuvası; ilk öğretmeni de anne-babasıdır. Daha sonra devlet, devlet okulları ve öğretmenleri gelir.

Bunun için insanın yaratıcısı olan Allah, ebeveynden başlamak üzere etkili ve yetkili herkese büyük sorumluluklar yüklemiş ve şöyle buyurmuştur:

"Ey iman edenler! Kendinizi ve çoluk çocuğunuzu yakıtı insanlar ve taşlar olan cehennem ateşinden koruyun."(1)

Uçaklarda da şöyle deniliyor: "Ani bir durumda önce kendi maskenizi, sonra da çocuğunuzun maskesini takın." Kendini emniyete almayan, çocuğuna nasıl yardımcı olacaktır? Ahlâkı ve sözü güzel olmayan büyükler, çocuklara nasıl güzel hal ve güzel dil kazandıracaklardır?

Hz. Peygamber (s.a.v.): "Yedi yaşına ulaşınca çocuklarınıza namazı emredin, on yaşına basınca kılmadıkları takdirde onlara karşı affedici olmadığınızı hissettirin ve tavizsiz tutum sergileyin."(2)

"Bir muallim olarak gönderildiğini"(3) ifade eden Hz. Peygamber (s.a.v.) çocukların eğitiminden anne ve babayı sorumlu tutmuş, "Çocuğa ikramda bulunulmasını, (güzel bir isim verilmesini) ve Onun edebinin güzelleştirilmesini çocuğun anne-babası üzerindeki haklarından biri"(4) olarak ilan etmiştir.

Önemine binaen tekrar ediyorum: çocukların eğitiminden önce büyüklerin eğitimi ele alınmalıdır. Şu da unutulmamalıdır ki: Bu günün çocukları da yarının büyükleri, ana-babaları, öğretmenleri ve yöneticileri olacaklardır. Allah bağımlısı çocuk, Allah bağımlısı eğitmenlerle yetişir. Öyleyse Kur'an ve Sünnet çerçevesinde iyi bir eğitim, hem eğitenlere ve hem de eğitilenlere lazım ve elzemdir.

Madde bağımlısı olma tehlikesinden ancak Mevla bağımlısı çocuklar yetiştirmekle kurtulabiliriz.

Dipnotlar

1-Tahrim, 66/6

2-Ebu Davut, Salat 25

3-Ä°bn-i Mace, Mukaddime, 17

4-Bkz. İbn-i Mace, Edep, 3; Canan, İbrahim, Hz. Peygamberin Sünnetinde Terbiye, 44