- Ruhun Ferahlığı:

Namaz kılan kimse, o esnada dünyadan ve dünyevi işlerden sıyrılıp özüne dönmesiyle ruhunda büyük bir haz ve ferah hisseder.

- Kalbin İnşirahı:

İnsan, yaratılışında var olan fakirlik ve acizlik damarıyla, her zaman ve her konuda çok muktedir, pek üstün ve aşkın bir varlığa sığınmak ve her ihtiyacını ondan istemek durumundadır. Namaza kılan kimse, kalbinin en derin köşelerinde hissettiği o yüce merciin şu anda kendisine kulluk ettiği rabbi olduğunu idrak ederve bu idrakten büyük bir manevi zevk alır, gönlü ferahlar. Fıtraten ebediyeti isteyen ve ebedi bir hayat için yaratılan ve ezelî ve ebedî bir zâtın aynası olan ve nihayetsiz derecede nazik ve letafetli bulunan şuurlu bir sırr-ı insanî, nurlu bir latife-i Rabbaniye; şu fani dünyanın kasavetli, ezici ve sıkıntılı, geçici ve karanlıklı ve boğucu halleri içinde çırpınmakta olduğundan, elbette teneffüs etmeye pek çok muhtaçtır ve ancak namazın penceresiyle nefes alabilir.(1)

-İlahî Huzura Kabul Edilmekten Duyulan Sevinç:

İnsan, bir padişahın huzuruna kabul edildiği zaman, ne kadar sevinç duyacağı malumdur. Padişahların padişahı, âlemlerin rabbi, kâinatın yegâne sultanı olan Cenab-ı Hakkın huzuruna varmak, huzura kabul edilmek elbette aklı başında olan bir kimse için sevinçlerin en durusu, hazların en büyüğüdür.

-Münacat Zevki:

Münacat, hususi işler için yapılan özel bir müracaattır. Namaz, kulun dergâh-ı izzetinde kulluğunun kabul edilmesi, yalvarıp yakarmasının kale alınması, günahlarının bağışlanması, tövbesinin kabul edilmesi için sonsuz rahmet ve şefkat sahibi rabbine karşı yaptığı bir münacattır, kabul görmesi için yaptığı bir müracaattır. Yegâne sığınak olarak baktığı ve mevcut bütün nimetlerin yegâne sahibi olarak gördüğü rabbine teşekkür etmek, tazimini sunmak, hal lisanıyla ve sözlü olarak acizliğini dile getirip ondan yardım dilemek adına akıl-gönül, söz-fiil işbirliğinden hâsıl olan namaz, sahibine tarifi imkânsız bir sevk-i ruhani verir.

-Fıtrî Kulluk Damarını Tatminden Haz Alma:

İnsanı yaratan yüce yaratıcı, onun yüzünü her zaman kendine çevirmek için vicdanında her zaman işleyen bir kulluk arzusunu yerleştirmiştir. Göz, göremediği zaman, kulak işitemediği zaman, dil konuşamadığı zaman mutsuz olduğu gibi, insan vicdanı da kulluk yapmadığı zaman mutsuz ve huzursuz olur. İnsanlık ailesinin varlık sahnesine çıktığı Hz. Âdem'den beri, prensip olarak bütün insanların doğru-yanlış mutlaka sütün ve aşkın bir varlığa tapmaya çalışması, onun vicdanındaki bu duygunun açık göstergesidir.

İnsan maddî hayatında; her an havaya, her vakit suya, her zaman ve her gün gıdaya, her hafta ziyaya(ışığa) muhtaçtır. Aynen bunun gibi, vicdanının sesini duyan herkes fıtratının gereği olarak her an Allah'ı anmaya, her vakit kulluk etmeye, her zaman ve her gün namaz kılmaya, her hafta Kur'an'dan bir cüz/parça okumaya muhtaçtır. İşte namaz kılarak, bütün bu vicdani görevlerini yerine getirdiği için duyduğu manevi haz tarif edilemeyecek kadar büyüktür.

Dipnotlar

1-Bk. Nursi, Sözler, 363