Not: Bugün merhum Sultan İkinci Abdülhamid hanın vefat yıldönümü. Cenab-ı Hak kendilerine rahmet eylesin. Bu vesile ile merhum Enver Galip Ceylan Hocaefendi'nin hatıratından bir anı paylaşacağız. Bu hatırat, Hocaefendi'nin vefatından 4 sene önce kendisiyle yaptığımız uzun görüşmelerde banda alındı. Kendisi hayattayken neşretmek mümkün olmadı. İnşallah ileriki bir tarihte yayınlanır. Saygılarımla. Salih Okur/cevaplar.org

"Nuruosmaniye Camiinde imamlık vazifesindeyken Şevket binbaşı isminde bir zat bizim cemaatimiz oldu. Kendisi gösterişli, boylu boslu bir adamdı. Aslen Üsküplüydü. 

Şevket Binbaşı, Sultan Abdülhamid'i tahttan indiren Hareket Ordusunun içinde bir teğmenmiş. Demişti ki; "Geldik, Padişahın etrafındakileri teslim aldık. Padişahla karşı karşıya geldik. Yanımızda Selanikli Emanuel Karasso da vardı. Ben en arka sıradayım. Padişah bize hitaben dedi ki; "Eğer beni milletim istemiyorsa, ben giderim, başkası benim yerime geçer, milleti idare eder. Ama siz kimi temsil ediyorsunuz? Hiç utanmıyor musunuz? Bu çıfıt aranızda ne arıyor" diye Karasso'yu gösterdi.

Ben bunları duydum ama yine de uyanmadık. Bu millet, bu kıymetli padişahı tahtan indirip, bu işleri başlatan bizim gibileri ayaklarımızdan ip bağlayıp da sürüklese, yeridir.

Çok geçmedi, Cihan harbi, ardından İstiklal harbine girdik. İstiklal harbinde ben İzmir tarafındaydım. Sakallı Nureddin Paşa vardı, bu adam çok Müslüman bir adamdı. Ben de onun emrinde tabur kumandanı bir binbaşıydım. Başarılarımızdan dolayı Mustafa Kemal Paşa kaç kere bize telgraf gönderdi, tebrik etti. Hatta birkaç defa görüştük, "sen çok kıymetli bir insansın" diye bana iltifatta bulundu.

Bu Nureddin Paşanın yanına başkumandan kendi adamlarından birisini koydu, ta fikirlerini öğrenebilsin. Onun Osmanlı hanedanının yıkılmasına karşı olduğunu anladı. Onu ve onun gibi dindar paşaları zafer sonrası hemen emekliye sevk etti.

Neyse harp bitti. Bize yorgunluğumuzu atmak için izin verdiler. Memleketi geziyoruz, dolaşıyoruz. Ben Ankara'ya gittim. Gittim baktım ki, oho Ankara'da millet kafaları çekiyor, zafer kutlamaları yapıyor. Biz böyle terbiye görmedik, benim annem babam çok dindar insanlardı. Hayret ettim; "ya, biz zaferi bunun için mi kazandık" dedim.

M. Kemal Paşayla son derece samimiyiz ya, doğru paşaya gittim, durumu şikâyet ettim. Gülümsedi; "Şevketçiğim merak etme. Her zafer sonrası böyle şeyler olur. Bunların hepsi düzelecek" dedi."

Kısa bir zaman sonra Şevket binbaşının evine bir evrak geliyor, evrakta re'sen emekliye ayrıldığı yazılı. Tabii çok üzülüyor. Bir hafta sonra bir kâğıt daha geliyor, Mersin'de oturmak üzere sürgüne gönderiliyor. Mustafa Kemal ölene kadar adam Mersin'den bir yere çıkamıyor.

Onun için derdi ki; "Biz bu adamlara (İttihatçıları kastediyor) inandık. Masonlar- affedersiniz çirkin ama aynen onun tabirini kullanıyorum- kıçımıza bir parmak attılar, "bizi "Hürriyet, Müsavat" diye bağırttılar. O günden bu yana bu yaşa geldim ben Hürriyet ve Müsavatı göremedim."