Lübnan İhvan-ı Müslimin'inin ileri gelenlerinden merhum Fethi Yeken, Davet Yolunda Dökülenler adlı kitabında aşırılık yapanların, şahid olduğu, kötü akıbetlerinden şöyle bahsediyor:

"Şöyle bir olay hatırlarım: Bir kardeş yaz mevsiminde Kur'an-ı Kerim'i tamamen ve sağlam olarak ezberlemek üzere yemin etti. Bunun için çok çalıştı. Ama başaramadı ve kendi kendine haddinden fazla kızdı. Kendisinden korkunç bir intikam almaya karar verdi. Bunun için Allah'ın helâl ve mubah kıldığı her şeyi kendisine haram kılmaktan başka yol bulamadı ve bunu yaptı. Ardı ardına oruç tutmaya başladı. Artık nadiren iftar ediyordu. Gece uyanık kalıp namaz kılıyor, kendini unutma hali dışında pek uyumuyordu. Sonunda çalışmalarından, öğreniminden oldu. Kitaplarını ve ev eşyalarını sattı. Bu hali psikiyatri kliniğine tedavi olmak üzere götürülmesiyle ve tamamen davâdan yitirilmesiyle sonuçlandı.

Yine bir başkasını tanırım. Kardeşlerinden zengin olanları sevmezdi. Kendisi ise sefil ve perişandı. Kendisine yardım etmelerine, değer verip, sevip saymalarına rağmen onlara karşı bu tavrını değiştirmedi. Fırsat buldukça onları eleştiriyordu. Onlardan biri, barınmak için normal bir mesken satın aldığında hemen eleştiriyor ve o evde barınmayı uygun bulmuyordu. Biri bir araba alınca, israf ve lükse kaçmış sayıyordu. Ve şu ilâhi kelamı delil olarak gösteriyordu; 

إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُواْ إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُوراً

"Saçıp savuranlar, şüphesiz şeytanlarla kardeştirler. Şeytan ise Rabb'ına karşı nankördür."(İsra/27)

Bir süre sonra bu kardeş yoksul iken varlıklı oldu. Bir imtihan ve deneme devresine girdi. Sonunda İslâm davasına tamamen sırt çevirip, dünyalığa dalmaktan başka bir şey yapamadı...

Yine şöyle bir olayı aktarayım: 1950'li yıllarda İslâmî harekete, biri aşırı, hiçbir şeyde normal tavrı ve yumuşaklığı affetmeyen, diğeri, bazı konularda gevşek ve yumuşak olan iki kardeş katıldı. İkisi arasında yerli-yersiz konuşma ve sataşmaların ardı arkası kesilmiyordu. Öyle ki bir gün birbirlerini lânetleyerek bana geldiler. Aşırı olan:

-Şu kardeşim var ya, münafığın biridir, kendisine haddin uygulanması gerekir, dedi.

Ona, "Niçin?" dedim.

O,

-Bugün sabah namazını güneş doğduktan sonra kılmış, dedi.

Ben,

-Bu durum aranızda böyle bir anlaşmazlığın ve kavganın çıkmasını gerektirir mi? Bu kardeşinin fiilinin, münafıkların fiili olduğunu söyleyen herhangi bir âlim, fâkih var mı? Allah'tan kork be adam, aşırı gidenlerden olma! Büyük Rasûl'ün hidayeti (yolu) üzere ol. Sünnetine bak, araştır, yoksa helâk olanlardan olursun" dedim.

Ama ne yazık ki bu adam kibirlenerek, inatla bu nasihati reddetti. Sonra kendini beğenip, haddi aştı ve yalnız kendisini hidayet üzere, dışındakileri de dalalette görüp durdu. Bu halin üzerinden henüz uzun bir süre geçmemişken sakalını kesti, oyun ve hilesiyle onu imanından eden, dininden ve İslâm'dan çıkaran bir komşu kızına âşık oldu. Bu olaydan sonra da helâli helâl, haramı haram olarak tanımayan bir sosyalist oldu."