Elimde Alex Haley'in "Kökler" kitabı var.

Amerikalı yazar, bir zamanlar Afrika'dan esir edilerek Amerika'ya getirilen dedelerinin hikayesini anlatıyor. İnsan bu kitapta öyle sahnelerle karşılaşıyor ki Hristiyanlığın sadece orta çağ anlayışına değil; 1780'lerin ve daha sonrasının yeni çağ anlayışına da hayret ediyor. İster istemez insan o dönem Hristiyanlığını ve Müslümanlığını, hatta daha öncesini ve daha sonrasını karşılaştırmak istiyor.

Roma'nın ilk ve asıl kahramanı "Kunta Kinte" esirlik hayatında iki şeye çok hayret ediyor.

Birincisi, gemilerdeki kocaman uzun namlulu demirler. Bunlar esirlerin çıkardıkları bir isyan neticesinde esirlerin üzerine patlayınca ne olduğu anlıyor.

İkincisi, yıllarca köleliğini yaptığı bir beyaz efendinin hususi odasını ilk defa girdiğinde gördüğü tablodur. Beyaz efendi duvarları kitaplarla dolu bir odada koltuğuna oturmuş, kitap okuyor. Demek ki kitaplar ve kitap okumak beyazların çok önem verdiği bir ayrıcalıktır.

İnsan ister istemez düşünüyor; Amerika beyazları da Avrupa Hristiyanları da okumaya çok önem verdiler, çok okudular, çok yazdılar, hep okudular hep yazdılar; ama neye yarar bu okuma yazma, insanlara faydalı olmadıktan sonra. Hatta insanlara ve insanlığa zararlı olduktan sonra.

O zamanlar Amerikalı beyaz efendiler için en tehlikeli şey, kölelerin okuma yazma öğrenmeleridir. Okuma yazma öğrenen köle, en kısa zamanda bir köle pazarında satılmalıdır. Yoksa bir problem çıkarabilir. Kunta Kinte'nin biricik kızı "Kizzy" yazdığı bir not yüzünden nasıl da annesinden babasından ayırılıp köle pazarında satılmıştı. Zavallı kızın ondan sonraki rezil hayatı insanın midesini ağzına getirecek cinstendi.

Oysa insan İslam'ı düşünüyor da hayretler içinde kalıyor.

İslam'ın ilk emri "Oku" değil midir?

Peygamberimiz savaşta esir aldığı okuma yazma bilen düşman askerlerinin her birine, on kişiye okuma yazma öğretme şartıyla onları serbest bırakıyor.

Yani birisi okuma yazma biliyor diye köleyi pazarda satarak cezalandırıyor, diğeri okuma yazma biliyor diye mükafatlandırıp özgürlüğüne kavuşturuyor.

Köle kızların, kadınların zengin aileler tarafından cariye olarak alınması ve satılması iki yüz yıl öncesine kadar, hatta yüz yıl öncesine kadar, dünyada insanlığın en acı dramıydı.

"Kökler" kitabında okuma yazma bildiği için satılan Kunta Kinte'nin kızı "Kizzy" yeni efendisinin kendisiyle birlikte olmasıyla "Horoz George" adında bir çocuğa sahip olmuştur. Bu çocuk bir gün babasının, çiftliğin efendisi "Tom Lea" olduğunu öğrenince hayretler içinde kalmış ve bu efendiye biraz yakınlık duymuştur. Tam bu sırada ülkenin bir başka yerinde çıkan bir isyan yüzünden Tom Lea esirlerini toplamış, kamçıyı ilk önce "Horoz George"'nin sırtında patlatarak hepsinin canına okuyacağını belirtmiştir. Gün gelecek Efendi Tom Lea"yı, horoz dövüşü müsabakalarında birinci yapan bu "Horoz George" köleye babası, benden ne istiyorsun diye sorunca, tek kelimelik bir cevap almıştı:

-Özgürlük.

Batı dünyasının Hristiyan ailelerinde hiçbir zaman cariyeler ve çocukları o aileden sayılmamıştır. Oysa İslam dünyasında, İslam hukukunda efendisinden çocuğu olan her cariye hem özgür olmuş, hem de beyin asıl eşi sayılmıştır. Bu cariyeler ve çocukları babadan arta kalan her şeyin de mirasçıları olmuşlardır.

Osmanlı İmparatorluğu'ndaki Hürrem Sultanlar, Kösem Sultanlar, hep bu tür cariyelerdi. Çocukları da Osmanlı İmparatorluğu padişahları olmuştu.

Hey gidi İslam!

Hey gidi insan hakları!

Hey gidi adalet!

.................................