Memnun kalmamış halden, durumdan,

İri gül, yola çıkmış, Erzurum'dan.

 

Daha çocukmuş giderken gurbete,

Okumayı yazmayı koymuş niyete.

 

Okurken, Manisa'da Arapça, Kur'an,

Orada, ne arayan varmış, ne soran.

 

Haftalar, aylar geçmiş o güne değin,

Bir gün onu aramış, Abdullah Yeğin.

 

Abi, Ä°zmir'de okumuÅŸmuÅŸ, bir eser,

Onu soracak kişi arıyormuş meğer.

 

Oturup konuÅŸmuÅŸ, Abdullah Abiyle,

O anlattıkça, demiş ki: "Demek öyle!"

 

Okuyup Nur'ları hayrette kalmış,

Derin düşünüp, bir verip bir almış.

 

İş ciddiymiş, zaman ahir zamanmış,

Bediüzzaman canmış, cananmış.

 

Ona tam bir talebe olmak için,

Dua edip, ağlamış için için.

 

Abiler diyormuş: "Hakk'ındır zafer,

Ãœstat'a talebe ol, ey Muzaffer!

 

Geçeceksin sen de anadan, yardan,

İçeceksin "hizmet" denen bu sudan."

 

O gün Abi, eline Nur'ları almış,

Sonradan daldıkça derine dalmış.

 

Üstat'ın, "git" dediği, yere gitmiş,

Kur'an'dan bir ışık tecelli etmiş.

 

Ellerinde kitap dolu iki bavul,

Sanki bu kiÅŸi seyyar bir okul.

 

Hep dolaşmış daüssılayı, bir bir,

Hiç şikâyet etmemiş, yaş seksen bir.

 

O, ne Deli Dumrul'muş, ne Düldül'müş,

O, Nur bahçesinde koca bir gülmüş.

 

Ona hizmet bir ok, hayat bir yaymış,

Ona arkadaş, yıldızlarmış, Ay'mış.

 

Biri demiş: Abi, eviniz olsaydı,

Sizi arayan orada bulsaydı.

 

Ev yoksa benim deÄŸil mi dershane,

Cennet deÄŸil mi evden daha ÅŸahane.

 

"Öldüğüm yere gömün" vasiyet etmiş.

Maraş'ta yatmış, Antep'te vefat etmiş.

 

Ölünce en çok Nazım Abi sevinmiş,

Daha önce melekler muştucu inmiş.

 

Ãœstat Said Nursi elinden tutmuÅŸ,

Şefkatli annesi alıp uyutmuş.

 

Yavaş es hey gidi nazlı rüzgâr hey,

Artık Antep'te bir "Arslan" yatar hey.

 

Haşmetli Arslan'ın ağlayanı yok.

Ne şaşkınlık var, ne hüzün ne de şok.

 

Yeryüzünde, ne baba var, ne ana?

Kardeşleri, evlatları yok ki yana!

 

Kimse taziye verecek bir eve gitmez,

Hey aÄŸalar, bu destan burada bitmez!

 

(İbrahim Köse)

03 AÄŸustos 2007

Gaziantep

(Ölüm günü)