Hz. Peygamber döneminde İslâm'a, müslümanlara ve Peygamber Efendimize hakaret etmeleri için müşrikler arasından bir grup şair seçilerek desteklenmiş, bunlar da şiirleriyle hakaret ve hiciv ifadelerini ihtiva eden propagandalar yapmışlardır. İbn Sirin'in dediğine göre;

1. Ebu Süfyan b. Haris b. Abdilmuttalib
2. Abdullah b. Ziba'ra
3. Amr b. Âs
4. Dırar b. Hattab

Bunlar Hz. Muhammed'e karşı şiir söyleyerek hakaret eden şairlerdendi.

Bunlara karşı Hz. Peygamberi savunmak üzere Ensar'dan üç kişi seçilmiştir:

1. Hasan b. Sabit
2. Ka'b b. Malik
3. Abdullah b. Revaha

Hasan ve Ka'b onlara karşı onların sözlerinin benzerini kullanarak savaşlardaki korkaklıklarını, kötü huy ile ayıp ve noksanlıklarını kendi usulleri üzerine dile getirerek karşılık veriyorlardı.

Abdullah b. Revaha ise onları küfür ve fayda vermeyen, duymayan ve görmeyen putlara ibadet etmekle ayıplayarak karşılık veriyordu. Onun bu tür sözleri diğer iki şairin sözlerine karşılık daha kolay geliyordu. Ama Hasan ile Ka'b'in sözleri onlara daha ağır gelip zorlarına gidiyordu.

Bu şairler müslüman olup İslâm dini ile ilgili bilgileri arttığında kendi ahlakları ile ilgili hicivlerden çok, putperestlik hakkındaki sözlerin daha ağır olduğunu anladılar.

Hasan'ın bu müdafaa gayreti sebebiyle Rasulullah (s.a.s.) Mescid'de ona özel bir minber kurdurmuştu . İşte Hasan b. Sabit bu minberde müşriklerin hakaretlerine cebap verip Hz. Muhammed'i savunmak için şiir okuyordu. Bunun üzerine Resulullah (sas) şöyle bıyurmuştur: "Muhakkak ki Hasan Allah (cc)'ın Rasulünü müdafaa ettikçe Allah da onu Ruhu'l-Kudus ile desteklemektedir."

Hz. Peygamber Abdullah b. Revaha'yı bu savunmalarındam dolayı tebrik etmek amacıyla Mü'minlerin Annesi Mariye el-Kıbtî'nin kız kardeşi olan Cariyesini ona hediye etmiştir. Böylece Abdullah'ı kendisine bacanak yapmıştır.

Hasan b. Sabit hakkında şu ayrıntıyı da belirtelim: Kendisi ömrünün 60 senesini cahiliyyede, 60 senesini de İslâm'da geçirmek suretiyle 120 yıl yaşamıştır. Bu belki de peygamberi savunmanın ömrüne kazandırdığı bir berekettir.

Bu tarihi bilgiyi nakletmemizim sebebi şudur: Günümüzde de farklı şekillerde Hz. Peygamber'in şahsına, ailesine, sahabesine yönelik bir çok hakaretler yapılmaktadır. Bu hakaretlerin bir kısmı dolaylı ve sinsi ifadeler şeklinde dile getirildiği gibi bir kısmı da açık ve net ifadeler tarzında ifade edilmektedir.

Hz. Peygambere postacı, eşine arda kalan, sahabesine kripto yahudi, hadis yumurtlayıcı diyenlere ve köpeklerine müslüman alimlerin adını verenlere karşı susmak İslâmi tavır olarak değerlendirilemez. Bu ya bazı menfaatlar uğruna veya muhtemel dünyevi zararlardan kurtulmak amacıyla süküt anlamındadır. Ya da korkaklık, aldırmazlık, alakadar olmamak ve lakaydlık anlamına gelmektedir.

Müslüman kardeşlerimizin bu konuda susması, İslâmi izzet ve şeref açısından doğru değildir. Ayrıca peygamberin ümmeti olma açısından bakarsak susmak nankörlük anlamına gelmektedir.

Bu nedenle biz tüm müslüman kardeşlerimize iki âyeti hatırlatmak istiyoruz:

Âl-i İmrân, 104. âyet: Sizden, hayra çağıran, iyiliği emreden ve kötülükten men eden bir topluluk bulunsun. İşte kurtuluşa erenler onlardır.

Nahl, 92. âyet: Bir topluluk diğer bir topluluktan daha (güçlü ve) çoktur diye yeminlerinizi aranızda bir hile ve fesat sebebi yaparak, ipliğini iyice eğirip büktükten sonra (tekrar) çözüp bozan kadın gibi olmayın. Allah, bununla sizi ancak imtihan eder. Hakkında ayrılığa düştüğünüz şeyleri kıyamet günü size elbette açıklayacaktır.