İbrahim Edhem tacı terk etti,
Hallac-ı Mansur canı terk etti,
Bu yolda niceler malı terk etti,
Bir âsa, bir aba geçti kervâne.

Canı terketmeyen cânanı görmez,
Maşuku da gören ebedi ölmez,
O âleme giden bir daha dönmez,
Kimi nâre düşer, kimi cinâne.

Aceb ne olacak bizim halimiz?
Hakk'a lâyık var mı bir âmalimiz?
Bu fani dünyaya katı dalmışız,
Gece gün koşarız kâr u kesbine.

Ebedi vatana yok bir hazırlık,
Ömür sermayesi geçiyor yazık.
Bizi irşâd etse bir tabib hâzık,
Yüzümüz ak gitse Fahr-i Cihâne.

Mürşid-i kâmildir Bediüzzaman,
Gençlerin kalbini doldurdu îman,
Kibrit-i Ahmer'dir, hem lütf-i Yezdân,
Kurban olsam ayağının tozune.

Bu zatı görmeğe ben arzuladım,
Fatih'te dediler gittim, aradım,
Bir iş mâni oldu konuşamadım,
Beni sokmadılar onun yanine.

O zaman da arttı içimde merak,
Beni isyânım mı eyledi ırak?
Her halde bir kusur var bize mutlak,
Kabul eylemedi beni yanine.

 

Sohbetine niçin oturamadım?
Derdime bir derman ben bulamadım?
Daha o kapıya yanaşamadım,
Merakımdan gönlüm oldu virâne.

Aradan böylece geçdi bir müddet,
Dediler buradan eyledi avdet,
Ben görüşmeye etmiştim gayret,
Bakınız bu iş de kerâmetine.

Şişli'den öteye çıktı karşıme,
Mübarek elini sürdü başıme,
Çok pîrler görmüştüm ben bu yaşıme,
Hayran oldum heybetine, nurine.

Çok şükür bir defa görüşmüş oldum,
Gam keder kalmadı ferahla doldum,
O Nur'un feyziyle feyizyâb oldum,
Sandım ki yeniden geldim cihâne.

Bu büyük zatlarda başka hassa var,
Kalbi agâh olan onları anlar,
Her bir sözlerinden cevâhir damlar,
Ariflerin akıl ermez sırrıne.

Onların vücudu nura kalbolmuş,
Bir üns kokusu var onlara dolmuş.
Hangi pîrin yüzü sararmış solmuş,
Arif olduğuna o bir nișâne.

Bediüzzaman'ın yüzü nurânî,
Vücut orta boylu, dimdik gerdani,
Kendi tetik gibi bir harp arslanı,
Görenler demez ki bu var doksane.

 

Tercüme-i halini okurken insan,
Gözüm yaşlanıyor hakikat inan,
İdamına bile vermişler ferman,
Esir düşmüş iken Moskof harbine.

Nikola'ya bile doğru kalkmamış,
Baş kumandanını hiç tanımamış,
Hak'dan başkasına minnet etmemiş,
Küfre hürmet yoktur, İslâm dinine.

Bu sebepten ona idâm verdiler,
Çarlığı tahkir ettin dediler,
Özür dile diye buna dediler,
Aldırış etmedi idâm emrine.

Hükmün infazına gelince nöbet,
Namaz kılmak için istedi müddet,
Zahir olacak or'da kerâmet,
Hüdâ korku vermez velilerine.

İki rek'at or'da kıldı bir namaz,
Kalben mâbuduna eyledi niyâz,
Dergâhtan duâsı onun reddolmaz,
BaÅŸ kumandan hemen geldi yanine.

Seni affeyledim, sen de affeyle,
Dinine sahipsin anladım öyle,
Özürler diledi kumandan böyle,
Allah korku verdi onun kalbine.

Bütün ömrü böyle acaip geçmiş,
İklimler, ülkeler durmamış, gezmiş,
Devr-i sâbık ona çok eziyyet etmiş,
Onları yazarsam sığmaz divâne.

 

Bediüzzaman'a var muhabbetim,
Onu arzetmeÄŸe yokdur kudretim.
Gece gündüz yazsam yetmez takâtim,
Ben meddah olamam onun şânine.

Benim haddim midir bunları anmak?
Bu büyük zatlara medhiye yazmak.
Biz bir kemter, ednâ dergâhden ırak,
Düşmüşüz girdâb-ı bahr-i isyâne.

 

Olur ki eser bir seher yeli,
Bu fakire biri uzatır eli,
Kâmiller her kime takarsa teli.
Alıp götürürler doğru cinâne.

İntisâb etmişim Abdülhâkim'den(*)
Onun sürüsünün kıtmıriyim ben.
Kervân ilerledi, geri kaldım ben,
Şaşırdım yolumu düştüm yabane.

Ya Rabbi Hafız'ı mağfiret eyle,
Gece gündüz sana yalvarır böyle.
Reddedersen halim ne olur öyle,
Habibin aşkına atma nirâne.

Hafız Edhem sever Halık dostuni,
Nice velilerin sermiÅŸ postuni.
Abdülhâkim'in de öpmüş destini,
Mensubum onun tarikatine.

Âcizane bunu eyledim tamam,
Bütün müminlere ederim selâm.
Rabbim mûinimiz olsun vesselâm,
Doyarız birbirinden darüs selâme.

 Kaynak

İbrahim Ethem Güler(1914-1994)

Üç Eser

Dizerkonca matbaası, İst. 1971

Dipnotlar 

(1) Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri