Zekatla ilgili gerek Efendimiz döneminde, gerekse O’ndan sonraki Hulefa–i Raşidin döneminde kısmen de olsa bugüne göre farklılık olmuştur. Zaten farklılık olmasaydı mezhepler arasındaki farklı düşünceler de zuhur etmezdi. Yalnız temelde bazı meselelerin prensiplere bağlanmadığı anlamına da gelmemelidir. Zira o dönemde her şey yeni baştan teessüs ediyordu, ediyordu ve bu teessüs mutlaka temel prensipler üzerine bina edilmeliydi. O dönemde toplanan zekat miktarı, müslümanların o anki ihtiyaçlarına sarfediliyor veya bununla bazen asker, bazen içtima, bazen de iktisad hayattaki gedikler kapatılıyordu. Mesela; arabın aslı da denilen Mudar hey’eti geldiğinde onların yünler içinde perişan hallerini gören Efendimiz, adeta yağmur yüklü bulutlar gibi olmuştu. O’nun, hal lisanı ile anlatmak istediklerini idrak eden bir sahabi,evinde bulduğu şeyleri getirip Efendimiz’in önüne döktü. Onun bu davranışını görenler, birer birer aynı hareketi sergilediler. Bu sefer adeta bulutlar sıyrılmış ve güneş bütün yüksekliği ile zuhur etmişcesine Allah Resulü’nün yüzüne tebessüm gelmişti. Ve “bir işe sebebiyet veren, onu yapmış gibidir” buyurdular. Yine Tebük hadisesi münasebetiyle adeta herkesin elinde ne varsa, onu getirip verme yarışına girildiğini görüyoruz. Sanki o gün “ne kadar verebilirseniz, o kadar verin” denilmiş gibidir. Onun içindir ki, herkes verebileceği son limite ulaşmış; bazıları yüzlerce deveyi yükü ile beraber verirken, bazıları da ancak elde edebildiği bir sa’ hurmayı getirip Allah Resulü’nün önüne dökmüştür.