Eskiden, özellikle bazı kadınlar arasında, sanki adını işitin­ce, deliğinden başını çıkarıp «efendim!» diye cevap verecekmiş gibi, yılan için «yılan» demeye cesaret edilmezdi. «Yılan» yerine çok kere «uzun hayvan», bazan da «evin sahibi» yakıştırması kullanılırdı.

Ve sanki, asıl ismini söyleyenin dilini sokacakmış kuruntusu yüzünden, akrep, «kuyruklu» kelimesiyle anlatılırdı.

Adlarını bildikleri kabul edilenlerin, er geç, lakaplarını da öğ­renebilecekleri, hatıra getirilmezdi.

Hele, gerçek adları söylenir söylenmez kilit, duvar, çatı din­lemeden geliverecekler sanılarak «cinler» katiyen ağza alınmaz­dı... Kendilerinden, büyük bir saygı ve değişmez bir dua ile «iyi saatte olsunlar!» diye bahsedilirdi. Kazara «cinler» diyen olursa «aman, duymasınlar!» mânasına «sus!» işareti yapılırdı.

Kıyıda bucakta, hâlâ, bu inançta olanlar, böyle davrananlar, böyle konuşanlar az değildir.

Kaynak

Arif Nihat Asya

Aramak Ve Söyleyememek

Ötüken Neşriyat

İst.