İmâm Nevevî, Tehzîbu'l-Esmâ adlı eserinde Hz. Ebûbekir'in (radıyallâhu anh) hâl tercümesini anlatırken şunları kaydeder: "Onun çok önemli meziyetleri vardır. Bu cümleden olarak şu hususları zikredebiliriz:

1. İsra gecesi sabahı Hz. Peygamberi tereddütsüz bir şekilde tasdik etme sadedinde söyledikleri

2. Çoluk-çocuğunu bırakıp mağarada ve diğer mevkilerde Allah Rasûlü'ne eşlik etmesi

3. Bedir'de, Hudeybiye'de ve Mekke'ye girişin gecikmesi hengâmı gibi birçok kimsenin şaşırıp kaldığı bir anlarda söyledikleri

4. Hz. Peygamber (sallallâhu aleyhi ve sellem): Allah, bir kulunu dünya ile kendi katı arasında muhayyer bıraktı[1] dediğinde herkesten önce rihlet-i nebevîyenin yaklaştığını anlayıp ağlaması.

5. Allah Rasûlü'nün (sallallâhu aleyhi ve sellem) vefatında gösterdiği sebatı, insanlara hitap edip onları teskin edişi.

6. Biat hadisesinde müslümanların maslahatına uygun hareket etmesi

7. Üsâme b. Zeyd komutasındaki orduyu Şam'a göndermekte gösterdiği kararlılık ve özen.

8. Dinden irtidat edenlere karşı savaşması, bu konuda Ashâb-ı Kirâm'la tartışıp sunduğu delillerle onları ikna etmesi.

9. Şam'a fetihler için ordu hazırlayıp göndermesi."

Daha sonra İmâm Nevevî bu bölümü Hz. Ebûbekir'e ait menkıbelerin en güzeli ve faziletlerin en yücesiyle sonlandırır: Söz konusu fazilet, Hz. Ebûbekir'in vefatından önce müslümanlara Ömer b. Hattâb'ı halife adayı olarak göstermesidir. Hz. Ebûbekir, Hz. Ömer hakkında isabetli ve ferâsetlice bir karar verdi. Hz. Ömer'e vasiyette bulunup ümmet-i Allah'ın bir emaneti olarak ona bıraktı. Cenâb-ı Hak da onu Hz. Ebûbekire en güzel bir halef eyledi. Hz. Ömer de onun hasenat ve iyiliklerinden biri olarak ortaya çıkıp İslâmı yaydı. Din-i mübini, aziz kıldı. Cenâb-ı Hakk'ın: "İslam bütün dinlere galip gelecektir, şeklindeki vaadini gerçekleştirdi. Hz. Ebûbekir'in Allah'tan başka hiç kimsenin vâkıf olmadığı daha nice iyilikleri, eserleri, menkıbe ve faziletleri vardır!"(2)

Dipnotlar 

1-Buharî, Menâkıbu'l-Ensâr, bab: 45, hadis nr: 3904; Askalânî, Fethu'l-Bârî, VII/227.

2- Nevevî, Tehzîb'ül-Esmâ ve'l-Lügât, 2 /181-182.