Ayakların arasını ister Türkiye’de kabul edildiği şekliyle 4 parmak, isterse omuz hizası kadar açılsın, bunun ef’al–i mükellefin açısından ne vacip, ne mübah, ne mekruh, ne de haram olmadığını ifade edelim. Böylece teferruata ait bir meselenin münakaşasını yapmanın doğru olmadığını beyan etmiş oluyoruz. Türkiye’de yayınlanan bazı ilmihallerde, ayak arasının 4 parmak kadar olması gerektiğine dair kayıtlar vardır. Fakat hiçbir fıkıh kitabında böyle bir hüküm bulmak imkansızdır. Aksine hadis kitaplarının “tesviyetü’s–suff” yani “safların düzgün tutulması” ile ilgili bölümlerinde, ayakkabıların namaz kılarken ayaklar arasına konulduğu, saf halinde iken ayakların dış çeperlerinin veya topuklarının birbirlerine temas ettiği hatta bu sebeple temas yerlerinin nasır bağladığı anlatılır. Buna göre, bu dört parmak meselesi edep anlayışından kaynaklanmaktadır. Burada insanların kendi münasebetlerinde kullanmış oldukları ölçüleri, namaza yani Allah ile olan münasebete taşıma yanlışlığı yapılmaktadır. Halbuki Allah Resulü (s.a.s) “beni nasıl namaz kılıyor görüyorsanız, öyle namaz kılın” buyurmaktadır. Biz Allah ile olan irtibatımızda takınacağımız tavrı, devrin anlayışlarına göre değil, Nebiler Serveri’nden bizlere intikal eden şeylere göre ayarlamak zorundayız. Ayrıca, başta da ifade ettiğimiz gibi teferruata ait meselelerin münakaşasını yapmanın bir anlamı yoktur. Ayakların arasının açılması– velev ki sünnet bile olsa– onu terk eden insan sadece sünneti terk etmiş olur ve bunun günahını yüklenir. Halbuki bunu çeşitli mahfillerde gündeme getirerek konuşan insanlar, Kur’an’ın yasaklamış olduğu gıybeti yapmakta ve haram işlemektedir. Çoklarının gözünden kaçan bu hususu, bu vesileyle hatırlatmış olalım.