Geceleyin bir ses böler uykumu,

İçim ürpermeyle dolar: Nerdesin?

Arıyorum yıllar var ki, ben onu,

Âşıkıyım beni çağıran bu sesin.

Gün olur sürüyüp beni derbeder,

Bu ses rüzgârlara karışır gider,

Gün olur peşimden yürür beraber,

Ansızın haykırır bana: Nerdesin?

Bütün sevgileri atıp içimden,

Varlığımı yalnız ona verdim ben,

Elverir ki, bir gün bana derinden,

Ta derinden bir gün bana “Gel” desin.

Ahmet Kutsi Tecer

Bir ses, bizi her an uyaran, bizimle her an gezen bir ses. Nerde, nasıl, niçin yaşarsan yaşa her hakikate çağıran bir ses. Hakikati bilene neşe ve sevinç, hakikati unutana dert ve keder fısıldayan bir ses.

Yukarıdaki dörtlüklerde de görüldüğü gibi şiirin tamamına ses sinmiş durumdadır. Buradaki ses daha çok manevi canipten gelen bir sestir. Kaynağında da bilinmezlik var. Buradaki sesin Allah tarafından bir ilham, bir uyarma olduğunu görüyoruz. Sesin özellikle gece gelmesi manidardır. Birçok mahlûkat uykuya dalmış ve şair ile fikirleri baş başa kalmış. Şair ta derinden bir ses duyar. Gecenin sessizliği ve yalnızlığı ona ürperme verir. Yine de şair, o sese âşık olur. Hatta bu sese kavuşma uğruna fani olan her şeyi terk etmeye razıdır. Varlığını yalnız ona vermek istiyor.

Şiirde yine dikkati çeken, iki defa söylenen “nerdesin” kelimesidir. Bu bir soru kelimesidir. Bu ses, adeta şairi sorguya çekiyor. Aslında böyle bir soru her gün, her insana soruluyor. Her an Allah’la olduğunun farkına varan insan nerede olduğunun ve ne yaptığının farkındadır.

Ahmet Kutsi Tecer, Türk şiirini sade, saf, süsten ve gösterişten uzak bir hale getiren şairlerinde başında gelir. Bu şiirde de saflık ve sadelik göze çarpar. Tecer’in seçtiği konu sestir. Ses, görünmeyen olduğu gibi bilinmeyen biri tarafından geliyor. Kelimeler bu temaya uygun olarak seçilmiş. Kısacası dikkatlice okunduğunda deruni manalar hissedilen bir şiirdir.

Yorum: Adem Serverdi