Ruhumdaki meknuz o bir zerre-i basiret,

Ey şems-i hakikat!

Senden sızan nur-u hakikat eseridir,

İman zaferidir.

Allah yarattı seni âlemlere rahmet,

Hem ayn-ı hakikat.

Nurunla cihan doldu ziya, menba-ı envar,

Hep senle ziyadar.

Sensiz olmaz pertev; nur, şems, kamerde,

Hem nur-u beşerde.

Sen maddede nur, âlem-i mânâda da nursun,

Hem bedr-i büdursun.

Şems ü kamerin nurları timsal-i Muhammed,

Âyine-i Ahmed.

Mânâ ufkunda doğarak nur-u nübüvvet,

Âlemlere devlet.

Cehlin o kesif zulmeti nurunla boğuldu,

Aydınlığa doldu.

Nurlandı, şereflendi bu vahşi beşeriyet, 

Doldu medeniyet.

Abdurrahim Zapsu

Büyük İslam Tarihi

2. cilt

M. Sıralar Matbaası-İst. 1957

Lugatçe

Meknuz; Gizli

Basiret; Hakikatı kalbiyle hissedip anlama. Kalbde eşyanın hakikatlarını bilen kuvve-i kudsiyye. Ferâset

Nur-u hakikat: Hakikat nuru

Ayn-ı hakikat; gerçeğin ta kendisi

Ziya; Işık

Menba-ı Envar; Nurlar kaynağı

Ziyadar; Işıklı, parlak

Pertev: Ziya, ışık

Şems: Güneş

Kamer: Ay

Nur-u beşer; İnsanlığın nuru

Bedr-i büdur: İleri geçen ay

Timsal-i Muhammed: Peygamber Efendimizin sembolü,

Ayine-i Ahmed; Peygamber Efendimizin aynası

Nur-u nübüvvet; Peygamberlik nuru

Cehl; Cehalet

Kesif: Koyu