BEDİÜZZAMAN KASİDESİ-3. KISIM
İbrahim Edhem tacı terk etti, Hallac-ı Mansur canı terk etti, Bu yolda niceler malı terk etti, Bir âsa, bir aba geçti kervâne.
İbrahim Edhem tacı terk etti, Hallac-ı Mansur canı terk etti, Bu yolda niceler malı terk etti, Bir âsa, bir aba geçti kervâne.
Eserlerini fahri yazdılar, Masonlar bu yüzden gayet azdılar, Gece gündüz durmadan kuyu kazdılar, Kendileri gark olsun yerin dibine.
Kadir Mevlâm ne insanlar yaratmış. Serdâr etmiş müminlerin üstüne. Onun hikmetine akıl ermemiş, Düşmanı musallat eder dostune.
Ümitler gözler sende, sen ki bir çığır açtın; Ömür boyu yaşadın, ne usandın, ne kaçtın. Şimdi sesleniyorum, kabr-i meçhulüne ben! Binler Said var o...
Çocuklar gibi el ele, Irmaklar gibi şelale, Koşup coşup taşarak, Oldular Nur’dan kale.
Memnun kalmamış halden, durumdan, İri gül, yola çıkmış, Erzurum’dan. Daha çocukmuş giderken gurbete, Okumayı yazmayı koymuş niyete.
Biri var şurada biri, Dershaneciliğin piri. Nerde diye sormayın, Boş işlerle yormayın.
Hele bakın bu sese Üstat girince hapse Kendini ihbar etti, Üstat’ın yanına gitti.
Bir talebem, İmanını kaybetti, Öleceğimi sandım, Mahvoldum, yandım,
Ey hazin Katran Ağacı, Seni kesmek pek acı. Seni kesen testere, Pişman oldu kaç kere!