Said Nursi'nin dağ başındaki evi,

Ne demir var, ne beton var, ne çivi;

İçi dal, dışı yaprak, üstü açık;

Ağaç üstünde kurulmuş bir odacık.

Yemyeşil dalları, koskoca gövdesi;

Sanki kartal pençesi, aslan yelesi,

Ne yaptı size dağda bu masum ağaç,

Anası yok, babası yok, ele muhtaç!

Yıldızın arkadaşı, göğün bekçisi,

Neydi acaba bu işin gerekçesi?

Neden kestiniz bu koca yeşil çamı?

Verdiniz hüznü, artırdınız gamı!

Ağaca en uygun yer burası elbet,

Buraya uygun olmasaydı şayet;

Böyle yüz yıllar geçer miydi aradan,

Yaratılanı yaşatır mıydı Yaradan!

Kışın kar yağardı iğne yapraklarına,

Bahar gelirdi kara topraklarına.

Yazın bayram ederdi börtü böcek,

Şimdi dalda kim şakıyıp kim ötecek?

Ne kaldı ki zaten bize hatıra dünden,

Hiç insan ağaç mı kesermiş kökünden?

Bir kişi bir yerde biraz yaşadı diye?

Acaba dostlar; bu kin, bu garaz niye?

Yok olmadı bakın orada duranlar,

Kırmızı kitaplar, yeşil Kur'an'lar;

Bülbül cıvıltıları, kavak yelleri,

Nur müdavimleri, Isparta erenleri.

(İbrahim Köse)

04.09.2005

Çamdağı-Barla