Osmanlının son devrinde Konya'da kurulan Islah-ı Medaris-i İslamiyye rektörü Ziya Efendi'nin(1877-1925) herkese nasip olmayan bir özelliği vardı. Unutmak nedir bilmezdi. Kendisine unutmaktan söz edildiği zaman;

-Unutmak? Unutmak da ne demek? Yahu insan nasıl unutur? Bilhassa sevdiği bir şeyi , mühim bir meseleyi, şırıl şırıl bir şiiri..Şunu bunu nasıl unutur? Hafızaya giren bir şey nasıl çıkar?! Diye gürlerdi.

Bir gün talebeler, müderrislerin başlarında olmadığı bir anda sınıfta hep birlikte;

-Nesiytü, nesiytü, nesiytük.. "Unuttum, unuttum, seni unuttum" nakaratlı bir neşide söylüyorlardı. Talebelerin seslerini duyup sınıfa giren Ziya Efendi öğrencilere gürledi;

-Unutmak! Nisyan(unutma) ile malul olmak? Yooo.. Unutmayı silin lugatınızdan.. Nesiytü, nesiytü, nesiytük neşidesi değil "Hatartü, hatartü, hatartük"(hatırladım, hatırladım, seni hatırladım) neşidesi söyleyin. Zihninize, zekânıza unutma telkin etmeyin, alışıverir. Havsalanıza, hafızanıza hatırlatma idmanları yaptırın."

Allah rahmet eylesin.

Kaynak

Mustafa Özdamar, Hacı Veyiszâde, Marifet Yayınları, s; 32-33, İst. 1993, 2.baskı